inmiddels al wat jaren terug,
toen was de ruit van de golfer.
Volgens Fabio dan.
Die was toentertijd nog wat rechtlijniger dan vandaag d'n dag.
Wat bij ruiten wel goed uitkomt maar minder bij 'n mens.
Op zijn favoriete trainingsparcours,
oftewel de weg van en naar zijn ploegbaas destijds,
oké, 'n redelijk rechte weg,
kwam ie nogal eens 'n vrachtwagen tegen waarvan ie dacht dattie van die golfkleding vervoerde.
Van dat merk dat 'm bekend voorkwam van een dikke tien jaar daarvoor.
Langer nog.
Peter Post had toen vaak zo'n geruite broek aan.
Dacht Fabio zich te herinneren.
Die vrachtwagens hadden een ruit in hun logo op d'n oplegger.
Zeg maar 'op zunnen fiets' als hieronder maar dan groter,
die truck dan, niet die fiets.
Transportbedrijf Jan Verhaegh uit Deurne en Nico Franssen,
van de Walsberg, ook Deurne dus,
die hadden 't druk met 't vervoer van klaeing van A naar B.
Desgewenst Z.
Kijk, U zult begrijpen dat 'n bedrijf dat zóver gaat om ruitjesbroeken over de wereld te verspreiden,
zo'n bedrijf dat staat open voor de vraag van een cyclocrosser, een veldrijder, ook een Peelstoemper in dit geval.
De sponsor van Frank van Bakel, SEFB, hield 't voor gezien.
Na 't wereldkampioenschap in Leeds moest die zorgen dattie 'n ander truike kon dragen.
Via wat omwegen, makelaars heet dat, kwam ie in gesprek met Nico van hierboven.
Dat bleek snel geregeld, 'of dat ik 'r nou 100 of 101 op de loonlijst heb staan' zei die volgens Frank.
En met al dat gereis, Spanje en zo, tanken bij Jan Verhaegh was nooit 'n probleem.
Achteraf was 't misschien wel de beste broodheer dietie ooit gehad heeft in de wielrennerij.
Opvallende verpakking hattie ook, maar dat mogen we niet gek vinden met zo'n sponsor.
Hierboven op de catwalk van het NK 1992, in Valkenswaard.
En hieronder tot groot genoegen van Fabio aan diens houten hangertje.
Als dit geen aanwinst is.
Dat had Fabio toentertijd, begin jaren negentig, nooit mogen hopen.
Dattie ooit nog blij zou zijn met 'n golfruit.
Maar ja, wat jaren ouder, milder geworden en minder rechtlijnig.
En 't was van Frank van Bakel natuurlijk,
dan kiekte nie op 'n ruitje meer of minder.
Wordt vervolgd.
En met dank aan Frank.
