Niet lang en Keser regelde 't.
Gratis koffie en lucifers. Bij Keser dan.
Maar terug naar die leerlooierij.
Het was ergens bij 't Eindhovens Kanaal.
Te kort om de naam nog te weten, lang genoeg om inenen spierballen te krijgen.
Een gelooide koeienhuid van 'n bok links door een wals voeren (zonder te plooien) en daarna op de bok rechts draperen.
De kans is errug groot dat daar die huidige kwetsbare schoudertjes zijn gevormd.
Zo af en toe kwam d'r een vrachtwagen met gedroogde Braziliaanse huiden van Rotterdam en dan was 't helemaal halluluja.
Vol met zout, maaien en vlooien mochten ze recht op 'n pallet gestapeld worden.
Mochten ...., een kwartiertje werk, een kwartiertje pauze. En 'n jeuk dat 't gaf.
Leerlooierijen, we hebben d'r niet veel meer van.
Terwijl vroeger bij aardrijkskunde nog trots werd geleerd van de Langstraat, schoen- en lederindustrie. Met Waalwijk als centrum.
En laat Fabio nou vandaag post uit Waalwijk hebben gekregen.
Serieus, Waalwijk, niet uit Rossano Veneto, Italia.
Oog voor detail weet Fabio in één oogopslag,
U als argeloze lezer natuurlijk nog niet.
Maar dat komt wel.
Mamma mia .... , here he goes again,
my my, how can I resist this?
Een staal van vakmanschap, van Waalwijk.
Uit het hart van de Langstraat.
De rails nog gepoetst ook.
Niet dattie dit was, nee die van hierboven was er slechter aan toe.
Het zadel, niet de koffiepot.
Zekers op de rug en de neus.
Fabio wil maar zeggen,
knap werk. de supercorsa kan er weer zo'n dertig jaar tegen. Minstens.
Een vetleren medallie voor de man die het zadel opnieuw bruikbaar maakte.
Van je hiep, hiep, hoeree,
Corné!
Sint Crispinus en Sint Crispinianus zullen wel trots op 'w zijn.
