Ook namens de Mrs natuurlijk!
zaterdag 31 december 2016
Lood om oud ijzer
Een Alan mooi geparkeerd voor een Ford Capri.
Niet dat Fabio d'r verstand van heeft maar de Capri lijkt 'm ouder dan de Alan.
Niet dat 't van belang is, dat niet.
Ze hebben wel iets gemeenschappelijks, Alan en Capri.
Allebei oud ijzer, zegt U?
Foei!
Enig respect voor beide ooit zo geliefde renpaarden is op z'n plaats.
Nee, 't zit 'm in 't scheuren.
Scheuren als in 'vroemm'?
Ook, maar dat bedoelt Fabio nou niet.
Hieronder scheurt de eigenaar van diejen Alan trouwens naar de overwinning.
Anthony Cuff, de eerste die onder de minuut dook met de Flying Kilo (59,62).
Hier wint ie de Dulux Tour, 1981, bij de kiwi's, Nieuw Zeeland..
Maar om terug te komen bij het onderwerp.
Scheuren.
De echte liefhebber, en dat bent U, voelt z'n maag nu samenkrimpen.
De lugs van 'n Alan hebben helaas een neiging tot scheuren.
En nee, 'n Ford Capri heeft géén lugs.
Althans, voor zover Fabio weet.
Als 'n Ford Capri vanuit 'n bepaalde hoek werd geramd,
dan kon z'n benzinetank scheuren.
Met mogelijk bovenstaand gevolg.
Dan kun je toch beter 'n Alan hebben.
Wat zegt U, lood om oud ijzer?
Anthony Cuff van hierboven is later 'n loodgietersbedrijf begonnen.
Dat dan weer wel.
vrijdag 30 december 2016
De Arend van Adliswil
Oftewel Dolle Ferdi,
Ferdi Kübler z'n levensbeker is leeg.
24 juli 1919 - 29 december 2016
donderdag 29 december 2016
dinsdag 27 december 2016
maandag 26 december 2016
De Witte Tornado
Derde in de Vuelta, zesde en vijfde in de Tour.
Drie Touretappes, twee in de Vuelta.
Een gele trui ....,
er zijn er die het met minder moeten doen.
Rini Wagtmans hier op weg naar z'n derde en laatste Touroverwinning.
Etappe wel te verstaan, maar dat had U reeds begrepen.
 |
| foto:anp |
Rini blijft zijn achtervolgers 20 seconden voor.
 |
| foto: archief rini wagtmans |
Hartproblemen staan verder fietsen in de weg.
'Een verdere carierre in de weg' kon Fabio niet schrijven.
Rini ontpopte zich als een succesvol zakenman en werd honorair consul van Kazachstan in Nederland.
Vandaag 70 jaar.
zondag 25 december 2016
zaterdag 24 december 2016
Opvallen
'Misschien datte we d'r 's wa meer kleur in moete brenge? Diejen van Planckaert springt d'ruit zo.'
Die gele jongens verschoten in één seizoen nog tweemaal van kleur.
Met als uiteindelijk resultaat onderstaand kleurrijk geheel.
Niet dat het veel uitmaakte,
Eddy won dat jaar in zijn eentje meer dan die hele verschoten ploeg.
Maar mooi geprobeerd.
Edwin Bafcop, hierboven met snor, wordt vandaag 54 jaar.
vrijdag 23 december 2016
donderdag 22 december 2016
Hein Senders
20 maart 1956 - 22 december 2016
Hein heeft het niet niet meer mee mogen maken.
Zijn zesde Retro Fietsbeurs, de derde terwijl hij kanker had.
Vanmiddag rond twee uur heeft ie het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld.
We zullen 'm missen.
En zondag de 22e januari in Dessel herdenken we Hein in stijl.
Dag Hein, het ga je goed daarboven,
La vie en rose
Ook Yvette deed La vie en rose,
maar mooi dat dit nergens te vinden is.
Niet getreurd,
het pad van een wielrenner gaat niet altijd over rozen.
Echt nie ...
dinsdag 20 december 2016
De hond van Ago, een Kerstvertelling
Het regende almaar door,
het water stroomde over paden en wegen, de nattigheid verzamelde zich in de straten van het stadje.
Cão slofte zo dicht als maar kon tegen de huizen aan.
Af en toe stond ie stil, de neus in de lucht.
Visresten? Batatas?
Water gedronken had ie genoeg,
het hielp niet meer,
honger knaagde aan z'n ouwe botten.
Binnen pruttelde de stoofpot,
Moeder dekte de tafel,
de kinders hielpen en
vader sliep achter de sportpagina van de krant.
Buiten was 't kil en nat.
Het jaar liep op z'n eind.
Het was genoeg, Cão schoof onder 'n struik.
Hij strekte z'n ouwe botten en dook weer in mekaar.
Af en toe was 't er,
heel kort, die geur,
de geur van vis.
Cão's kop ging eerst nog omhoog,
maar de geur was sneller weg dan gekomen.
Z'n hoofd wou niet mee, zo omhoog.
Het leven liep op z'n eind.
Een wielrenner passeerde rakelings de struik,
gehaast, nat genoeg, toe aan 'n warme douche.
Diens spetten spatten om Cão's neus.
Een oude herinnering kwam voorbij.
Ongewild, bijna ongewenst.
Het was al dagen zo'n weer als vandaag geweest.
Koud en vooral nat.
Mensen hielden hun deuren dicht,
het eten lag niet voor het oprapen.
En toen was er die mooie dag.
Het was feest in de stad.
Mensen stonden in dichte drommen langs de weg.
Af en toe kwam er een politiemotor voorbij.
Etenskraampjes in overvloed.
Het werd drukker op de weg,
meer motoren en lawaaierige auto's,
de mensen verdrongen zich voor de hekken,
hun hoofden gestrekt, allemaal in dezelfde richting.
Cão rook z'n kans,
een afgekloven vis was de zijne.
Weg ermee voordat 'n ander ermee ging lopen.
De anderen, de andere zwerfhonden waren achter 'm.
Die ene, groot en stevig, had 'm in de smiezen.
Weg!
Dan maar door de mensenhaag heen.
Cão rende de weg op en voelde meteen een snerpende pijn.
Iets raakte 'm in de flank, hij tuimelde door de lucht.
Z'n buit had ie nog, en weg was ie.
Achter 'm was nogal wat tumult maar 'primeiras coisas primeiro',
uit 't zicht met die hap.
Later had ie van andere honden gehoord wat er was gebeurd.
Een wielrenner had Cão vol geraakt en was gevallen.
Diens vrienden hadden 'm opgeraapt,
weer op de fiets gezet,
hem tussen hen ingenomen en ze waren weer doorgefietst.
Soms, als 't tegen zat, moest Cão er nog wel eens aan denken,
vooral als ie honger had,
dan passeerde 't z'n zwerfhondenbrein.
Langzaam doezelde hij weg,
z'n hondenleven liep vandaag op 't eind.
Binnen afzienbare tijd loopt ie Joaquim Agostinho weer voor de voeten,
ook voor honden, en zeker voor zwerfhonden, is er de hemel.
