Fabio Farelli: Groeten uit Asten

Op z'n omzwervingen dûr moi Peelland fietste Fabio gistere wa dûr Aaste, Asten.
Van intimi hattie vernomme dèt 'r 'n kerkske, of 'n kapel, dè kon ôk, te koop stong.
Nie dettie 't gevonge hî.
Neeje.
Veuls te veul nonnen, paters en pastoors in Aaste geweest vruuger.
Nie de meenste ôk.

mgr bluyssen

Vruuger.
Toen melk nog van de koeie kwaam en mik van d'n bakker.
Toen.

Fabio's kennis van vlaai is 'm nie an komme wèje,
dè hî tie van thuis uit meegekrigge.
Hulliejen vadder bakte ze bruin.
Mik, tèrvebroëd, zuut broët, spikkelassie, en ôk vlaai.
Dè sprikt.

En vruuger wier d'r wa van oew verwaacht dè ge as menneke meewerkte.
Wa kon betekene dagge mî nogal wa vlaai op oew fietske noar de klante moest.
Dè kon ôk Aaaste zèn.

En vanweges dè d'n snelbinger veuls te strak stong,
dè moet dus nog van vûr de mulo zèn,
van die boeketasse leuterde zûnne snelbinger nogal uit,

Fabio wit 't nog goe,
Drìj vlaaie op z'nne rechterèrrum en rije mèr.
En nie kieke woar de wind vandàn kwaam hè!

Ovver d'n Kleine Heitrak en de Hutten noar Aaste.
Heel erg vruuger war dè wa we nou d'n Heitrak noeme de innige kans ûm zonder natte voeten dûr de Peel te komme van 't noorde noar 't zuije en andersûm.
De weg van Den Bosch noar Keulen.
An bèije kante war 't moeras.
En die hield dan zûn bîtje op bij Aaste.

D'r wier wa afgevoochte in die daag.
Niet toen Fabio mî z'n fietse vlaai noar Aaste bròcht,
nee, vruuger in de Middeleeuwen.

Midden joare zèstig hoefde alleen wa op te lette vûr die van Leissel.
Dè ware boere en die hajje deger wa te màuwe.
En dan moet gînnen bult vlaai op oewen èrrum hebbe.
Mèr, 't moet gezî, hij kwam d'r altijd zonder trubbel mî weg.

Dî kwam allemoal bove toen ie dûr Aaste fietste.
En zekers toen ie bij dî winkelke uitkwaam.