Met Ago fietste ik vooral toen ik nog een menneke was. Niks racefiets, laat staan toeclips. Wel fietsen, hard. En dromen. Van een aanvaller die nooit opgaf maar verrast stond te kijken van dat klein menneke dat 'm voorbij stak.
Jaren later, op 'n echte racefiets, deed Ago nog steeds mee. Zijn beste jaren had hij achter de rug maar hij bleef iemand die voor spektakel zorgde.
Sinds 10 mei 1984 denk ik aan hem als ik een loslopende hond zie.
Dan blijft hij nog altijd een stukske meefietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten