Verderop, bij het begin van de bewoonde wereld, wappert de was.
Niet zomaar wat wapperen,
nee, het is bedoeld als een welkom aan de dapperen die er hier 20 km hebben opzitten.
Zónder bidon, de meesten althans.
Maar waar blijven ze toch?
De soigneurs beginnen er een beetje onrustig van te worden.
Nou is d'r altijd wel wat te doen natuurlijk.
Zoals inspectie van de tubes,
controle van het wagenpark
en uiteindelijk van erremoeij maar op de foto.
Een zompig geluid doet de ware verzorger de oren spitsen,
wat ontworstelt zich daar aan het zuigend moeras?
Onze inmiddels al vrijwel niet meer potentiële maar échte Peelstoempers hebben er trek in.
Op naar het overheerlijke bekertje ranja, het per stuk verpakte chocolade koekje en misschien zelfs nog een stukje van Mrs Farelli's eigengebakken tulband.
Mmmmm .... het water loopt de bij dit culinaire hoogstandje afwezige ongetwijfeld in de mond.
Ja ja, ook jij had hierbij kunnen zijn. Peelstoemper kunnen worden.
Enige in de laatste kilometers opgelopen malheur moet geinspecteerd en gerepareerd.
Waarna het stalen ros weer haar dienst kan bewijzen.
Helena Panis, de vrouw van Jan van de Griendt roept.
Deze muze doet onze dapperen met fyiek voldaan gemoed weer opstappen.
Verder gaat de prachtige tocht vol ontberingen.
Wordt vervolgd, op naar De Val.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten