Sporting Tavira III

Laat Fabio maar eens beginnen met een mooi prentje.
Ooit was Tavira een hippiedom.
Toen de dictatuur verslagen was in de Anjerrevolutie.

links dicator Salazar van Portugal, rechts zijn bloedsbroeder Franco, van Spanje

zó deden ze dat veertig jaar geleden

Zo af en toe kom je 't nog tegen.
Nee, niet die tanks.
Hoewel ...

het mooie prentje waarmee te beginnen ....

Twee ouwe hippies met 'n bus.
Efkes boodschappen doen bij de Lidl (achter 't station voor degeen die alles weten wil).
En zo af en toe zit er op de Romeinse brug, die niet Romeins is trouwens, een straatmuzikant met lang haar. En 'n gitaar.

Maar ter zake!

Fabio heeft 'n fietske gehuurd.
Een ouwe Trek mountainbike.
Afgemonteerd met Alivio, dan weette 't wel.
Al wat ouder maar 't spul werkt.

De fietsenmaker eens gevraagd waar z'n concurrent gebleven was.
Twee jaar geleden was d'r namelijk nog een verhuurder meer, aan de rivier.
Wat Fabio er van begrijpt is dat de goede man wat problemen had met casino's, gokken en zo.
Tsja, dan ga je failliet, ook in Portugal.

Het verblijf in Tavira is géén fietsvakantie, ook familiebezoek.
De eerste paar dagen de ritjes dus wat beperkt gehouden.
Qua tijd, afstand én ook op bekend terrein.

De zoutpannen in, via de Ecovia.
Een mooie fietsroute,
van Sagres, helemaal in het westen, tot Vila Real de San Antonio, helemaal in het oosten aan de Spaanse grens. Tweehonderd en veertien prachtige fietskilometers.

Toen Fabio nog niet beter wist, aan het begin van de vakantie, dacht ie d'r stiekem aan om die rit helemaal te maken. En terug, maar dat is geen straf. Twee keer mooi is moois.

En zag U de gele pijl?
Er loopt ook nog een camino.
De bedevaartstocht naar Santiago de Compostela.
Van Tavira af.
In onze streken vrijwel onbekend.
Hier ligt mogelijk nog een uitdaging te wachten voor Mrs Farelli en Fabio.

Op zaterdag moet het gaan gebeuren, de eerste langere rit.
Niet extreem maar toch wel een uurtje of zes, zeven wegblijven.
En ook het bergachtige stuk noordelijk van de kust eens verkennen.

Mooi niet dus!
De hele nacht deed Fabio geen oog dicht en het toiletbezoek moet minstens vijftig keer zijn geweest.
Met uiteindelijk wél aandrang maar geen produktie.
Weinig gezeik maar uiteindelijk een hoop gezever.

Naar de dokter toe.
Fabio zal U de details besparen maar hij loopt nu nóg moeilijk.
En zitten gaat inmiddels weer een beetje, dank U.

En nu drukt Fabio efkes z'n snor.
Misschien had ie 'm toch beter in 't begin van de maand kunnen laten staan.
Maar dat is dan weer zo zwart-wit,.
Qua denken dan.

Nooit meer winter

Luc De Vos, de zanger van Gorky/Gorki is niet meer.
Het enige verband wat Fabio met wielrennen kan leggen is Rick de Leeuw.
En Gent vanzelfsprekend.
Vergezocht inderdaad.

Maar wat een taal gaf de man kado aan de popmuziek.
Alleen de titels al.
Geef al je geld aan de de arme kinderen, Lieve kleine piranha, Ooit was ik een soldaat.

Fotootje gemaakt omwille van de Eisen van de romantiek.

Fabio kon de eerste cd helaas nou net op dit moment niet vinden.
Heeft zich natuurlijk rouwend teruggetrokken.
Rust zacht Luc.

Custódio Dos Reis

We schrijven 1950.
Vrijdag 28 juli om precies te zijn.
Tijdens de 14e etappe van de Tour de France.
Het is warm, érg warm.
Gisteren was het ook al zo warm.
Zeg maar rustig héét.
On-Europese temperaturen.

Geen wonder dat die Algerijnen er vandoor waren gegaan.
Abdel-Kader Zaaf en Marcel Molines.
Voor die eerste liep 't niet goed af.
Wie valt er ook in slaap tijdens de koers?
Uit koers vanwege verplicht ziekenhuisbezoek.
En Molines werd de eerste Afrikaan die een Tour-etappe won.

Zó heet is 't.
Veertig graden om precies te zijn.
Briek Schotte, ex-wereldkampioen en anderhalve maand later wederom, verordonneert.
''t waoter in!'
En zo geschiedde het.
Het peloton kiest het ruime sop.
Efkes dan.

Die dag zitten er weer twee Noord-Afrikanen voorop.

Custódio Dos Reis uit Marokko wint de sprint voor Marcel Zelasco, ook al van Algerië.

De achtervolgers komen een klein kwartiertje later binnen en het peloton op twintig minuten.
Of ze nog fris onder de oksels waren blijft een vraag.

Custódio werd 30 november 1922 geboren in Rabat, Marokko.
Hij had de Portugese nationaliteit tot z'n negende.
Daarna werd hij Fransman.
Zijn etappewinst in de Tour haalde hij als lid van de (Franse) Noord-Afrikaanse ploeg.
Hij overleed 26 november 1959.
Knap jong nog.

Affiche Lucifer

Sporting Tavira II

Natuurlijk is 't onderstaande verschijnsel voor U volledig herkenbaar.
Op het moment dat Fabio dit schrijft zitten de kleinkinderen aan de frisdrank.
De gedachte is onontkoombaar.
Denkt U met Fabio mee maar dan andersom.
Naar het pakje toe, ja krek.

Moeten we het nog laten zien?
Nee, U weet het wel.

En dan ben je op 't Iberisch schiereiland.
Net weer efkes andere merken in huis en in de keuken dan hier in de Peel.
Kijkt U weer mee?
Naar de oven c.q. magnetron in dit geval.

Hoppa, en daar verschijnen Marino Lejaretta, Noël De Jonckheere, Reimund Dietzen, Klaus Peter Thaler, Jesús Blanco Villar, Edouardo Chozas, Federico Echave, Migule Maria Llasa, Malcolm Eliott, vooruit, Bernard Thevenet en niet te vergeten Ago.

Man oh man, en dat zitte nog nie's op de fiets,
amper koffie gehad.
Vakantie zit in 'w kop.
Net als fietsen.

Pedro Silva Rodrigues

Vandaag 48 jaar.
Veelwinnaar, maar wie kent 'm?
Sommige Portugezen komen niet of nauwelijks buiten hun landsgrenzen.
Net als Spanjolen wat jaren terug.
Ze hebben zo hun eigen ploegen, hun eigen wedstrijden.
Volta's en veel GP's.
Daarvoor hoeven ze niet naar vreemde landen met andere eet- en leefgewoonten,
en belangrijker misschien nog, waar hun wereldtaal niet wordt gesproken.

Pedro nam tachtig maal de gladiolen in ontvangst.
Waarvan tweemaal buiten Portugal.
Eenmaal in Spanje en eenmaal in Zuid-Afrika.
Dat moet afzien zijn geweest.

Sicasal Acral fietste die jaren op een Altis.
Gisteren zagen we Ago ook al op zo'n fiets.
Wie kent 'm?

Sporting Tavira

Mrs Farelli was er even uit en Fabio mocht mee.
In de winter naar een zuidelijk land en dan daar ook nog het zuiden van.
Met een fietscultuur.
Jippie!

Het vaderland van een van Fabio's grootste helden,
en dan ook de streek waar die z'n laatste wedstrijd reed.
Een overstekend hondje werd hem teveel.

Krek, Ago.
Joaquim Agostinho, zoon van Portugal, gevallen in de Algarve.

Tavira.

Net zo'n beetje uit de drukte maar nog wel de faciliteiten.
Ook in november.

Renners met illustere namen als Henrique Neto, Jorge Evangelista, Carlos Baltazar, Jorge en Pedro Martins en Helder Lopez lagen er in het wiegje.

Prachtplek voor de Mrs en Fabio om hun ankers efkes neer te laten.
Ze voelen zich er snel thuis.
En helemaal als Fabio tegen dit affiche aanloopt.

Retrofietsmaatje, de middelste ja, blijkt een muzikale dubbelganger te hebben.
Als U een beetje vlug van beslissen bent hoeft U het niet te missen.

De te huren fiets was nog niet eens gehuurd.
Fabio's favoriete weggetjes wachtten.

Harry Hoffmans

57

Van Moergestel.

Openbaar Kunstbezit

Emma Peel, directrice van het Peel Museum heeft enige geruchtmakende nieuwe aankopen gedaan.
Dat dit niet zonder slag of stoot is verlopen mag duidelijk zijn.

Stad en land werd afgereisd ter verkrijging van de benodigde budgetten.
Toen deze eenmaal ten lange leste verzekerd waren kwam Emma ter hoogte van de Halt, Griendtsveen, in handen van het Chinees Carbon  Syndicaat.

Middels extreme foltering en serieuze doodsbedreigingen werd getracht Emma op andere gedachten te brengen.

Ja, serieus!

Een gedistingeerd heerschap stak just in time zijn neus, eh, wandelstok, in andermans zaken.
Waarmee een Britse classic touch aan de totstandkoming van de aankoop kon worden gegeven.

Vanzelf stelt de plaatselijke Hermandad een onderzoek in te stellen.

De directrice van het Peel Museum neemt haar petje af voor de medewerking van de artiest,

en heeft niks onder de hoed te houden.

De tentoongestelde werken hebben over de kwaliteit van de aandacht niet te klagen.

En voor het geval het Chinees Carbon Syndicaat nog snode plannen heeft,

Emma waakt!
En dat is maar goed ook.

Met dank aan Patrick Deykers.

Amaro Manuel Raposo Antunes

Vandaag 24 jaar.

Waarom Amaro op dit plekske?
Wie kent da menneke nou?
Wat een boel namen trouwens.

Nou,
gewoon omdat Fabio net terug is van Tavira, Portugal.
Da's in de Algarve en dan vanuit Faro richting Spanje.

Een stukske voor Monte Gordo aan de Spaanse grens,
bekend bij veul Nederlanders,
ligt dan Vila Real de Santo António.
Waar Amaro vandaan komt.
Daar had Fabio de afgelopen week wel eens naar toe willen fietsen.
En weer terug natuurlijk.
Het is er helaas niet van gekomen waar hij 't nog wel met U, trouwe lezers, over zal hebben.

In die buurt daar is wielrennen erg populair.
Tavira heeft al jaren een semi-professionele ploeg.
Paul Sneeboer, inmiddels oprichter-eigenaar van blueOn, fietste d'r nog voor.

Voor zo'n clubke als Tavira is 't natuurlijk krabbelen,
de truikes zijn nooit lang van 't zelfde.
Op dit moment weer vooral rood met wit.
En wat lichtblauw, geheel passend bij de streek.

Zó fietst Amaro Antunes, 'n stuk simpeler toch, er vandaag d'n dag bij.
Amaro is Fabio van de week nie voorbij gefietst dattie weet.
Andersom zeker niet.

Mooi tenue trouwens.

Vlierden Vlierdenseweg

Dick Dekker

We nemen 't streepje voor lief.
Dick, de oudere broer van Eric.

Ook snel.
In 1990 in Spaanse dienst zes zeges.
Vandaag 49 jaar.

Bernard Guyot

69 jr

Debuteerde in 1967 in het profpeloton met 14 zeges.
De jaren daarop was 't allemaal wat minder.
Mooie pose.

Sébastien et Jacques

Op 18 november 1987 wordt Sébastien Botte geboren.
Sébastien wordt vandaag dus 27 jaar.

Op dezelfde dag stierf Jacques Anquetil.

Vandaag 27 jaar geleden dus.
De beste van zijn generatie.
Zeker tegen de klok.
Tot 't klokje stopte met tikken.
Veel te vroeg, kanker.

Allebei van Normandië,
toch een wereld van verschil.

Mooi Man!

Klaus Peter Thaler en Frank van Bakel hebben, zo goed als zeker, geen gemeenschappelijke genen.
Ook al hebben ze vanuit 'n bepaalde positie op 'n bepaald moment wat van mekaar weg.
Robbie van Bakel en Frank van Bakel delen absoluut wat genen.

Robbie fietst ook al wat jaartjes rond.
Momenteel 20 jaar en belofte.
Gisteren won Robbie de cross in Lieshout.

foto: eindhovens dagblad, jurriaan balke

Goed gezien, paarse brigade.

Proficiat man!

Fritz Saladin

64

Neerkant Pijlstaartweg

Piet Moeskops

13/14 november 1893 - 15/16 november 1964

'Hè? Wa doede nou? Doe normaal, dî ken nie!'
Klopt waarde lezer.

Vorig jaar wist Fabio 't efkes niet meer.
Zijn gebruikelijke, uiterst betrouwbaar gebleken bron, gaf als sterfdatum de 15e aan.
En Wikipedia de 16e.

De correspondent ter plekke zou wel eens langs 't graf fietsen.
Dat was immers maar twee straten van 'm vandaan.
Zo gezegd zo gedaan.
Om het nuttige met de aangegane verplichting te combineren wachtte hij tot zijn keukenkraan kapot was.
Gelukkig voor ons gebeurde dit binnen een jaar.
Sterker nog, binnen twee maanden.

Onderweg naar de Gamma passeerde hij Piet's begraafplaats in Loosduinen.
En nam met z'n prepaid AH-camera onderstaande verbazingwekkend duidelijke foto.
Opdat we 't zelf zien, immers.

U ziet 't, we weten  nog niks.
Gelukkig wist ie middels het geschreven woord te melden dat er 16 november als overlijdensdatum op stond.
Wat we natuurlijk onmiddelijk als een onomstreden waarheid van onze correspondent ter plekke aannemen.

Maar ja, dan begint 't gedonder in de glazen.
Uit nadere bestudering van de gegevens blijkt dat er over de geboortedatum ook misverstand bestaat.
De 13e (Wikipedia) of de 14e (DeWielersite).
Nou was Piet een sprinter maar een dag vroeger geboren worden?
En Joris van de Bergh, niet de minste inzake het onderwerp, schrijft '... toen de 'held' van dit  boek, Piet Moeskops, de veertiende november van het jaar 1893 geboren werd ...'

Die ook al.
Fabio is bang dat de correspondent ter plekke zich nog eens moet vervoegen.
Fotooke hoeft niet meer, we geloven 'm op z'n woord.



Met dank aan Marco Verbaant.