Spijkers en laag water

Spijkers op laag water zoeken,
de nagel aan de doodskist van uw scribent, uw schreeverke?

Niet dat Fabio wil klagen maar hij doet 't nou wel efkes.
Het is nie altijd mekkelijk 'n stukske geschreve te kriege.
Deeger, da's 'steeds' in 't Deurzes, maar wat zien en daar wat op verzinnen.
En dan nog opschreeve.

D'n laatste tijd is 't wel zwoar tobbe geweest.
De maat van Fabio's helm is aan de grote kant,
d'r kan veul in, maar voordat 't 'r weer eens uit is ....

'Man hou op mî dè gezever, bende gij nou ne kèrrel of hoe zit dè?
En mongole hebbe ok ne gròwte kop, 't is mèr dagge 't wit'.

Auw, die zit.
We beginnen opnieuw.

Zo,
al mijmerend, fietste ie achteraf in 't Gimmertse.
Esdonk, hij was d'r onlangs nog en ie schreef d'r ook al 's een stukske over.
De Peelse Loop ligt er prachtig bij,
je zou 't zo niet zeggen maar over 'n paar kilometer verdwijnt ie in de Aa.

In de verte ziet ie de kapel al liggen.
Eigenlijk kunde d'r nie omheen, ge kijkt 'r recht tegenaan.
Maar als dat waar was hattie d'r niet zo lang gestaan.
Minstens vanaf 1562.
Filips II was toen alweer 7 jaar z'n vader Karel V opgevolgd als Heer der Nederlanden.
Om de geschiedenisles nog maar eens op te halen.

Het zou nog dik honderd jaar duren voor Comte de Sivrac Parijs onveilig zou maken met de velociféra, een vroege loopfiets.

reconstructie van de velociféra

Volgens de Fránse geschiedenislessen dan, want die loopfiets en die graaf hebben nooit bestaan.
Ze zijn in 1891 verzonnen door een chauvinistische Franse journalist.
Die kon 't niet zo goed hebben dat de draisine, de loopfiets, uitgevonden was door een Duitser.

de draisine van carl von drais

Maar of ze nou bestonden of niet, ze hadden nog géén rubberen banden.
Een spijker meer of minder op de weg, daar keek een fietser toen nog niet van op.
En spijkers, daarvoor moet een mens wel opletten op de weg naar het Esdonks kapelleke.
Nou kan Fabio dè wel goan uitleggen mèr da's al 's eerder gedoan en ze hebbe d'r een filmpke van gemaakt.



Reden genoeg om 'r nog eens bij stil te blieven stoan.

Het is weliswaar gene Goeie Vrijdag maar toch maar 's aan de klink gedraaid.
Sakkerdjuu, de deur is open.
Efkes nèjsjierigen, misschien 'n kaarsje opsteken want spijkers heeft Fabio niet bij.

Zekers, het is een mooi beeld.
Van hout, dat past ook goed bij spijkers.
En geofferde spijkers, tegen de zweren en de bulten.

Nou ging 't niet alléén maar om etter, fistels, puisten en gezwellen.
Zo ging de moeder van Leontien van Moorsel met een zekere regelmaat in Esdonk offeren.
Van Boekel naar Esdonk is 'ne gooi', ge bent d'r in no-time.
Een bedevaart van niks eigenlijk maar nooit weg.
Nou weet Fabio niet of dat Leontien zo'n last van zweren of puisten had.
Oké, op zeker moment wat gewichtsschommelingen, maar dat had ze toch vrij vlug weer onder controle. Over controle gesproken ..., 't zou natuurlijk kunnen ..., maar nee, dat wil Fabio, en ook U, niet weten.

foto: collectie gerard en mientje van dijk

Al met al is 't nog een heel verhaal geworden maar spijkers met koppen zijn er niet geslagen.
Wel 'n kaarsje opgestoken, dat wel, vanzelf.
Toen Fabio op de terugweg langs de Koksehoeve kwam, daar waar de Peelse Loop in de Aa verdwijnt,
toen viel 'm op dattie al d'n hele tijd 'n liedje in zinne (dikke) kop haj.