Tic van de molen

Het is zaak om verslavingen tijdig te ontdekken.
En te benoemen.
Zeker als ze van oew eige, jezelf zijn.
Dan kan een mens nog ingrijpen, beperkt ie de schadelijke gevolgen.

Het is ondoenlijk om het allereerste begin aan te geven.
Laten we het erop houden dat 't was toen ie voor 't eerst de Cascarsi onder z'n vot had.

Fabio bevoelde bij zichzelf een neiging.
Een lastig te bedwingen drang.

Cascarsi met de Volksvriend.
Puur functioneel, noodzakelijk voor 't stukske.
U als regelmatig lezer van dit periodiek heeft hier alle begrip voor.
U begrijpt het namelijk.
Cascarsi > Van de Meulenreek> Molentjes> Molen.
En zo is 't.

Maar dan begint 't gedonder in de glazen.

Nee nee, was 't maar waar.
Het is ernstiger, veul erger.

Een poging tot ontkenning van het nakende probleem,
een molen zónder Cascarsi, de Mierlose molen mag niet eens een naam hebben.
Ontkenning is uiterst zorgwekkend.
'Pas op!' schreeuwt het gezonde restje verstand.

Al snel blijkt het vleesch zwak.
Hoewel, is dit nou het vlees of de geest?
Fabio houdt het op de geest.
Want het goedpraten begint alweer.

Gaat het nu om de Cascarsi?

Gaat het nu om de Johanna Elisabeth?

En voordat ie 't weet fietst Fabio zich elke week in de rondte om 'n foto van een fiets en 'n molen geplaatst te krijgen.
Een tic?
Een klap van de molen!

Meer oog voor de natuur zegt z'n psycholoog ...

molentjesdreef, neerkant