Zo is het

De feestdagen zijn goed doorgekomen,
plannen om het overtollig Ullrich-vet aan te pakken voelen goed aan.

Het wordt weer eerder en langer licht, de dageraad schijnt.
De voorbereiding van het seizoen loopt gesmeerd.

En dan ...
Het voorjaar naar de knoppen.
'Krek! Die ouwen van dagen hebbe niks mèr te zuuke op de weg ...'

Het is waar, dit is erg. Maar Fabio heeft 't nou niet over Degenkolb of Sinkeldam.
'O ...'
Maar gebroken botten, gescheurde spieren en zo, inderdaad ellende.
Het seizoen van de renner wordt in de kiem gesmoord.
Dat waarvoor ie leeft wordt gefrustreerd.

'Ach, eigenlik heurt 't d'rbij, bij wielrennen, Valle en wîr opstoan.'
Het gelijk is geheel aan uw zijde, waarde commentator.
Alleen als zo vroeg in 't jaar het doek al moet vallen voor 't voorjaar, dat is pijnlijk.

En als 't dan ook nog vallen was.
JJ, ja ja, wie kent 'm niet, die fietst tenminste nog tegen 'n paaltje aan om aan z'n gebroken sleutelbeen en gekneusde ribben te komen.
Heldendom.

Maar 't is toch Godsgeklaagd als 't lijf gewoon van uitzichzelf keduuk gaat.
Vanbinnen, zonder dat 'r geweld aan te pas komt.
Wellicht herinnert U zich dat Fabio eind 2013 het seizoen afsloot met een val.
Tijdens de 1e Turf Toertocht, zeer goed, beste moeilijk kapot te krijgen trouwe lezer.
Diehard, krek.

Dit fotooke is van de plek waar ie z'n rechterschouder tegen de brug vlijde.
Dit fotooke is van zo'n dikke drie maanden nadat ie geopereerd was.
En dolgelukkig was dattie diejen dag op dát fietske zestig/zeventig kilometers had gefietst.

Alles goed trouwens, danke voor de belangstelling.
Rechts dan.
Gisteren bleek tijdens 'n claustrofobie-vriendelijke RMI dat 't zaakje links aardig in de prak zit.
Spontaan afgescheurde pees.
Een sleutelbeen wat aan een groeispurt richting spieren is begonnen.
Niks lente, pijnlijk wordt duidelijk dat 't herfst is voor Fabio.
Sakkerjuu.
Maar één herfst maakt nog geen winter.
Zo is 't toevallig ook nog 's een keer.