Bill: 'Dè wègt nie veul ...'
Lance: 'Krek, zo leechtgewicht as de neete.'
B: 'Iets vûr ons Hil?'
L: 'Vanwege de lempkes en die reflectoren? Het zou zomaèr kunne.'
B: 'Toch wa veiliger, ze gî stillekes an ôk al op lèftijd.'
Enkele jaren later ging de zoon van een geïmmigreerde Duitser en een Schotse met in z'n SUV een lading Poolse bruiden erop en erover.
Als verzachtende omstandigheid werd aangevoerd dat de dader in z'n jonge jaren dermate uit de wind was gehouden dat die niet wist wat ie deed.
Er valt niet uit te sluiten dat het een en ander nog kan veranderen,
wat is een feit?
Severino groeit op in Gorla Maggiore, Lombardije.
Na de Lagere School wordt hij weversleerling maar droomt van een bestaan als wielrenner.
Als zijn vader en zus in 1926 kort na mekaar overlijden besluit hij, gesteund door zijn familie, zijn baan op te zeggen en voor een bestaan op de racefiets te kiezen.
En niet zonder succes.
Al vanaf zijn eerste jaar, 1926, wint hij frequent zijn koersjes.
Als hij in 1932 in dienst moet is dit bij het Battaglione Ciclisti, het Korps Militaire Wielrijders.
Uit dienst wordt hij Kampioen van Lombardije op de cyclocross en aansluitend van Italië.
Severino's eerste Giro, in 1936, sluit hij af met een derde plek.
Het jaar daarop vierde, dan weer derde, weer vierde en uiteindelijk in 1940 vijfde.
Geen kleine jongen in de tijden van Bartali en een aanstormende Coppi.
De volgende anecdote geeft een idee,
In de Ronde van Zwitserlan, rijdend in de de gouden trui, breekt Severino's zadel af. Dit mag niet vervangen worden en in een hevige onweersbui bedwingt hij zo de Gotthard en de Furka om alsnog derde te worden in het eindklassement. De volgers, de wielerliefhebbers staan op hun kop.
Na WO II wint Canavesi met een indrukwekkende solo het eerste Italiaanse Kampioenschap.
In zijn geboortestreek werd hij in de nadagen van zijn carierre nog vijfde in Milaan-San Remo.
Severino Canavesi werd 79 jaar en overleed in zijn geboorteplaats Gorla Maggiore.
Dante Coccolo in 'n Raleigh-truike.
Amateur? Tourist?
Kampioen van de Pyreneeën.
Twee jaar later eerstejaars prof bij Jobo-Spidel-Superia.
In de 9e etappe, Bordeaux-Biarritz, piept Dante er tussenuit.
Mooi, moet ie zelf weten, Toch?
Hoewel?
Tijdens een plaspauze van het peloton muis je er niet vantussen.
De aktie wordt niet gewaardeerd, vooral ook omdat het niet de eerste keer is dattiedatdoet.
Natuurlijk wordt de onverlaat teruggehaald.
Wat kilometers verderop moet Dante zelf efkes van de fiets.
Twee renners laten zich uit het peloton afzakken,
pikken z'n Superia op en nemen die mee.
Na twee kilometer wordt de fiets in 'n sloot gedumpt en verder gaat de Tour.
Coccolo moet wachten op de ploegleider en mag, gezeten op de motorkap, op zoek naar z'n fiets.
Die dag wordt Dante Coccolo 104e, slechts twee renners eindigen achter hem.
Populair heeft ie zich er niet mee gemaakt.
Een jaar later geen Tour meer, ondanks zijn nieuwe ploeg.
Les Amis du Tour, goed gezien.
Niet goed genoeg bevonden en voor aanvang van de Tour einde contact.
Gezeik.
Namen in het peloton,
van ontzettend onderschat belang.
Niet om onder mekaar te gebruiken, te roepen,
zo van 'Gianbattista, klootzak, rij dè gaat deecht!'
Of Pierangelo, Damiano, Massimo, Cesare, ga maar door.
Een mooie naam, een naam met smoel, is van groot belang voor de omroepers, de journalisten en de supporters.
Zeg nou zelf, Gianbattista Baronchelli klinkt tóch anders dan Jan Janssen.
En Pierangelo Bincoletto anders dan Peter Post.
En dan hebben Jan en Peter nog behoorlijk geboft met de naamgeving.
Met Donald Duck en Guus Geluk delen ze de allitererende naam.
En Claudio Chiappucci natuurlijk, maar die heeft alles.
Bart Solaro bracht de nuchtere Hollandse voornaam samen met het fleurig Italiaanse Solaro.
Een naam die klinkt als een klok.
Klinkt, want ook al is Bart niet meer onder ons, zijn naam wél.
Hieronder wint Solaro van Cor Vriens,
Voor Vivo, what's in a name?
foto: collectie wiel kuntzelaers
Zo, mooi geweest met die intro.
Nu over naar de kern van de zaak.
'Hè?'
Zingt ie toch? Die mens met die gejatte prachtige naam?
Please, release me.
Asteblief, bevrijd me.
Zoiets moet d'r zijn gebeurd.
Anders kan Fabio 't nie maken, hoewel ...
Maar ben eerlijk, 't zou toch goe kunne.
'Wa?'
Nou, dat Engelbert van Horik Bart van Horik wou worre.
Dattie bevrijdt wou worre van Engelbert.
Duits, net als d'n echte Humperdinck.
God weet, misschien werd Bart d'r wel mee gepest,
Wastie d'r helemoal zat af.
'Engelbertje, rij dè gaat asteblief efkes vur me deecht, komde in d'n himmel.'
Zeg dan maar eens nee.
En op d'n duur breekt dat op.
Hier Engelbert in de Triptyque Ardennais,
een beetje bult mocht geen naam hebben.
En in z'n eigenste Lierop, 1980.
In de bocht.
Twee jaar later viel ie door 'n wat te grote plaat, wisselwiel ja, stil in de laatste bocht.
Peter Hofland en Leon Nevels gingen 'm voorbij, 3e in de Hel van het Mergelland.
In datzelfde jaar reed ie op de rollen in Lierop.
Als enige amateur tegen gelouterde grote namen als Piet Kessels, Toon van de Wetering en Jos van Gerwe.
'Piet Kessels? D'n echte? Ge kunt wel alles beweren Fabio!'
Achter 't voltallige Bavaria Bier-Bowling Helmond verschuilt inderdaad Kessels zich achter de nog naamloze omroeper. De naam van de sponsor komt niet goed in beeld maar Fabio is de beroerdste niet.
Goud waard vandaag d'n dag zo'n truike, een waar mode-icoon.
Maar 't gaat hier over Engelbert van Horik, goed gezien Rien,
zet 'm maar eens in 't spotlicht.
Rien van Horik zal 't wel weten,
Bart van Horik weet 't,
Engelbert van Horik heeft 't geweten.
Engelbert,
sgonner kan ne (Duitse) naam nie worre.
Elvis van Horik had natuurlijk ook goed gekunnen maar dat was dan weer een heel ander verhaal geworden.
Jippie, de nieuwe Muur!
En weer een volledig boek,
over de Tour van 1926 ditmaal.
De laatste Tour van Bottecchia voordat die gestenigd neerviel.
Ook de eerste en de laatste keer dattie afstapte in de Tour.
Hieronder stond het bijna te gebeuren,
Ottavio doodziek op de Tourmalet.
Maar vooral de Tour van Lucien Buysse, hier op diezelfde puist.
Mooi zo'n boek met een van de grote Belgische helden van weleer.
Het is misschien een vreemde gewoonte,
Fabio opent een boek vaak op de laatste bladzijde.
Heeft niks van doen met de Zwarte Trui of de Rode Lantaarn.
Als klein kind was dat de snelste manier om bij de strips uit te komen.
Effectief gebleken gedrag blijft lang hangen.
En nu weer langer.
Lambots gemiddelde snelheid in 1919 was wel 'n fractie lager dan die van Buysse in 1926 maar niet met 26.06 km/u. Foutje van de corrector, de drukker of God weet wie, maar wel fout.
Lambots gemiddelde was in 1919 24.056 km/u. Da's écht lager ook al blijft het 'n fractie.
Laat U vooral niet weerhouden,
ongetwijfeld bevatte die laaste bladzijde, 191 trouwens, de enige en laatste fout van deze Muur.
Derksen werd in 1939 wereldkampioen sprint op de baan.
Het plan was om het jaar erop in Helsinki in deze discipline de Olympische titel te veroveren.
Hitler's plan met de wereld gooide roet in het eten.
De Spelen gingen niet door en Jan werd prof.
Samen met Arie van Vliet trok hij door Europa en slaagde erin, ondanks de oorlog, 'n aardige boterham te verdienen.
Het verhaal gaat dat ze tussendoor ook nog wat smokkelden en dat dit ook het verzet wel ten goede kwam.
Voordat het echter zover was klusten ze nog wat bij.
In het Metropole Palace van Den Haag fietsten drie (voormalige) sprintkampioenen op de rollen.
Jan Derksen, Arie van Vliet en Jef van de Vijver.
Verplaats U in de wereld van de slechthorende,
de beelden zijn mooi.
Voor de liefhebber van Duitse marsmuziek gaat nu het geluid weer aan.
Dit was het begeleidende muziekje van Jan, Arie en Jef.
Voor de iets ouderen onder de lezers, die van vóór André Rieu, mogelijk ietwat luguber.
Jan werd na de oorlog nog tweemaal wereldkampioen op de sprint.
Zijn surplace met Antonio Maspes van 1955 is legendarisch.
Na 32 minuten en 20 seconden werden ze onreglementair afgeschoten.
Nee, niet verkeerd begrijpen, geen zorg,
Hitler en Mussolini waren toen al weg.
De oudste van vier fietsende broers en ook de succesvolste.
henri, francis en charles, jean overleed op z'n 22e
Henri won driemaal de Ronde van Lombardije, tweemaal Parijs-Roubaix en verder nog Milaan-San Remo, Parijs-Brussel, Parijs-Tours én de Tour.
Wordt hier door zijn broer Francis gefeliciteerd met 'n etappezege in de Tour.
Pelissier was niet de makkelijkste.
Met Henri Desgrange werd menige strijd uitgevochten.
Als voormalig winnaar van Parijs-Roubaix eisten Pelissier en z'n broer Francis dat hun sponsor hen niet meer zou afschepen met een schijntje.
De sponsor ging hier niet op in en de broers verschenen als onafhankelijke aan de start.
Desgrange zei dat Pelissier nooit meer op de voorpagina van L'Auto zou komen.
Die wón echter ....
Enkele jaren later hadden beiden weer ruzie en Desgrange zei dat Pelissier niet wist wat lijden was en nooit de Tour zou winnen. Hij won 'm dat jaar ....
Maar aan alle winnen komt 'n eind.
In 1933 pleegde zijn vrouw zelfmoord.
Twee jaar later schoot zijn tweede vrouw hem dood na met 'n mes gestoken te zijn door haar man.
Ze gebruikte daarvoor het pistool wat z'n eerste vrouw had gebruikt voor zichzelf.
De Koning van de Lombarden was gevallen.
