Het is niet alleen rozengeur en maneschijn.
'Zeg mèr rustig dè 't tobbe is, zo te zien'.
Toch wordt er nog volop gelachen door bovenstaande steenbakkers, want dat zijn het.
'Witte zeker dè ze nie ne cross an 't inreechte zèn?'
Nee, dat weet Fabio niet zeker.
Die lachende met 'n Wiel's-truike is Michel Baele, wielrenner, cyclocrosser.
En die met die volle kruiwagen is René de Clercq.
Vier jaar later gaat die wereldkampioen veldrijden worden, bij de amateurs.
Het zou dus zomaar kunnen dat er 'n parcours in mekaar wordt gezet.
Of misschien is 't wel onderdeel van een toenmalige revolutionaire training.
Nee, 't is gewoon werk, hard werk, seizoensarbeid.
Baele en De Clercq waren niet de enige coureurs in de steenbakkerij.
Hierboven Tuur Decabooter in het begin van zijn carrière,
El Toro, glimmend tussen de dames.
René is zelfs geboren tijdens het seizoenswerk.
In Compiegne om precies te zijn, met de suikerbieten-campagne.
Is zo'n mens dan bestemd voor de modder?
Misschien,
hoewel het maar de vraag is of mensen bedoeld zijn voor de modder.
Wennen doet 't wel.
En je kunt er wereldkampioen mee worden.
En je komt nog eens ergens.
Maar dat weet degeen die geboren is tijdens de suikerbieten,
die stenen heeft gebakken.
René heeft de eerste dag van 2017 niet gehaald.
Een beroerte op Oudejaarsnacht werd zijn deel.
René De Clercq, 16 maart 1945 - 1 januari 2017
Tuur is ook alweer bijna vijf jaar dood.
En die lachende Michel? Die is 80.
Maar was nooit wereldkampioen en won ook niet driemaal de Ronde van Vlaanderen.
Heeft wel 'n monument in Meilegem.
Als steenbakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten