Van Lobato en het wolvengehuil

Een hond? Nee ...
Een vos? Nee ...
Een wolf? Nee toch ...

foto: cor vos

Ooit stond Fabio oog in oog met 'n wolf.
In 't Cantabrisch Gebergte, Spanje, dichtbij Rionegro del Puente.

Magerder dan ie dacht, vooral tanig.
En alert, zéér alert.
Zoefzoef, en weg was ie.

Niet meer te zien, nergens.
Terwijl die toch geen kant op kon,
een greppel langs de weg en daarachter gaas.

Alert, paraat, mager, tanig,
adrenaline, cortisol en dopamine klotsen permanent in wisselende samenstelling door het lijf.
Juist ja, de overstap naar het wielerpeloton is net zo snel gemaakt als dat die wolf foetsie is.

Juan José Lobato wordt vandaag 29 jaar.
Lobato,
Spaans voor wolvenwelp.

Alleen, iemand van 29 is geen welp meer.
Die guppies van Tolhoek en Eenkhoorn wél.
Hoort Fabio daar de ouderen roepen van 'ze zijn volwassen en weten wat ze doen'?

De hersenen van een mens zijn pas zo rond de 25 jaar volgroeid.
En bij jonge honden gutst er nog veel meer dan adrenaline, cortisol en dopamine door het lijf.
Alleen al die testosteron.
Niks goed te praten, wel te verklaren.

Een bijna-dertiger hoort beter te weten, zich volwassen te gedragen,
ook al zit ie vanwege familiaire en relationele trubbel volkomen in zak en as.
En nou zit ie zonder roedel, nog maar zien of er wat op z'n pad komt.

Sterkte jong!