Francisco Gabicagogeascoa Ibarra

31 december 1937 - 7 juli 2014

Gelukkig luisterde ie ook naar Patxi Gabica of zelfs gewoon naar Francisco Gabica.
El Rubio de Ipáster, de Rooje van Ispáster.

Baskenland, dat had U reeds begrepen, met zo'n naam kan dat bijna niet anders.
Uit de buurt van Guernica,

tijdens de Spaanse Burgeroorlog plat gebombardeerd door de Luftwaffe op vriendelijk verzoek van Generalissimo Franco. Overlevenden werden vanuit de lucht geëxecuteerd door mitrailleurvuur.
Die dekselse Basken vochten immers zij aan zij met de republikeinen en dat was niet naar de zin van de nationalisten. Twee dagen later, eind april 1937, bezetten de troepen van Franco het stadje.

Picasso maakte er nadien een schilderijtje over, bekend van Openbaar Kunstbezit.

Gabica werd 'n goed half jaar na deze slachtpartij geboren en groeide op in het Spanje van Franco.
Zoals meer jongetjes uit Baskenland werd hij wielrenner.
En een redelijk succesvolle.
In 1962 eindigde hij als tweede in de Tour de l'Avenir en werd beroepsrenner.

De Vuelta is twee jaartjes ouder dan Patxi en inmiddels een van Franco's visitekaartjes geworden.
Sport verbroedert maar verbloemt evenzeer. En de Heren Dictatoren weten dit maar al te goed.

In 1962 en 1963 wordt Gabica vijfde in de Vuelta, gevolgd door een negende en zesde stek. In de Tour is hij inmiddels als 14e, 13e en 10e geëindigd.

In 1966 moest 's lands wielertrots bijna de pijp aan Maarten geven, de organiserende krant had grote financiële problemen. De minister van Sport greep in. Maar te laat.
De Vuelta ging door maar intussen waren de meest gewilde ploegen, coureurs, bezet. Elders geboekt.

U als kenner weet ongetwijfeld dat het Nederlandse Televizier hier zijn voordeel mee deed, negen etappezeges en Jos van der Vleuten won het puntenklassement. En Cees Haast duikelde enkele dagen voor het einde uit het amarillo.
Juist die dag, een tijdrit, knalde Gabica snoeihard de Alto de Herrera op en veroverde de leiderstrui.
En deed die ook niet meer uit, nam 'm mee naar huis.

Dat jaar werd hij ook nog 7e in de Tour.
De twee jaar daarop werd hij 8e in de Giro met in '67 nog 'n ritwinst.

En eigenlijk is dit hieronder z'n beroemdste prent,
schuilend.

Turf Toertocht 2017

Op de valreep van het nieuwe jaar,
het tweede filmpje over de Turf Toertocht.
Hihaaa!!

Heusden Vorstermansplein

Arty not farty

ale giorgini

Van Lobato en het wolvengehuil

Een hond? Nee ...
Een vos? Nee ...
Een wolf? Nee toch ...

foto: cor vos

Ooit stond Fabio oog in oog met 'n wolf.
In 't Cantabrisch Gebergte, Spanje, dichtbij Rionegro del Puente.

Magerder dan ie dacht, vooral tanig.
En alert, zéér alert.
Zoefzoef, en weg was ie.

Niet meer te zien, nergens.
Terwijl die toch geen kant op kon,
een greppel langs de weg en daarachter gaas.

Alert, paraat, mager, tanig,
adrenaline, cortisol en dopamine klotsen permanent in wisselende samenstelling door het lijf.
Juist ja, de overstap naar het wielerpeloton is net zo snel gemaakt als dat die wolf foetsie is.

Juan José Lobato wordt vandaag 29 jaar.
Lobato,
Spaans voor wolvenwelp.

Alleen, iemand van 29 is geen welp meer.
Die guppies van Tolhoek en Eenkhoorn wél.
Hoort Fabio daar de ouderen roepen van 'ze zijn volwassen en weten wat ze doen'?

De hersenen van een mens zijn pas zo rond de 25 jaar volgroeid.
En bij jonge honden gutst er nog veel meer dan adrenaline, cortisol en dopamine door het lijf.
Alleen al die testosteron.
Niks goed te praten, wel te verklaren.

Een bijna-dertiger hoort beter te weten, zich volwassen te gedragen,
ook al zit ie vanwege familiaire en relationele trubbel volkomen in zak en as.
En nou zit ie zonder roedel, nog maar zien of er wat op z'n pad komt.

Sterkte jong!

Wieler Revue Winterpet

Geduld is alles.
Ooit, het moet rond '83, '84 zijn geweest,
het waren hoogtijdagen voor de Nederlandse cyclocross.

De enorme winters die we destijds nog hadden vroegen om 'n wekelijks bezoek aan de modderplak.
De tweestrijd tussen Stammie en Reintje hierboven. Van Bakel als beste amateur daartussen. Liboton die won.
Je kunt niet alles hebben, geduld is een schone zaak.
En 't is een schoon petje.

Kado, weliswaar niet van de Wieler Revue.
Bijna 35 jaar na dato verkregen.
Ideaal voor 'n bezoek aan de cross.
Of desnoods ter bescherming van de bovenste extremiteit.
Tegen de kou, op de fiets.

Ook in winterse omstandigheden,
breng 'n zonnetje onder de mensen,
fiets niet te blauwbekken.



Met dank aan Harrie Hermkens

Maurice Engels

76 jr

Koen de Koker

48

Van vele markten thuis.

Een rolletje in Le Vélo de Ghislain Lambert.

En fietsen natuurlijk,
maar dan toch weer anders ...
Stond onlangs, 45 jaar na dato, nog op de wielerbaan in Mexico om 't werelduurrecord te verbeteren.
Stónd. Vier minuten te wachten op 'n ander wiel, had lek gereden.
Hieronder de afsluiting van zijn professionele wielerloopbaan.

Asten Pijlstaartweg

Zeilberg Hanenbergweg

Jesús Aranzabal

Er is 'n kindeke geboren
en we noemen het Jezus.
Jesús.

Want niks 'n stalleke in de sneeuw van Betlehem,
in Baskenland was 't te doen,
ergens tussen San Sebastian en Bilbao.

En deze Jesús werd geen visser,
hij werd wielrenner.

Als amateur vestigde Jesús zijn naam door het record van Luis Otana op de 100 kilometers te verbeteren. Met meer dan elf minuten ondanks een misselijk windje en twee lekke banden.

Een ster was aan het firmament verschenen.
De Recordman de los 100 Kilómetros.

Het record staat nog.
Een kleine rol daarbij speelt dat het niet meer aangevallen wordt.
Het vaste parcours bestond uit de openbare weg en is inmiddels meerdere malen gewijzigd.

Geen doen meer.

Enkele jaren later werd onze held beroeps,
eerst 'n jaartje bij Inuri,
daarop 'n jaartje bij Mobylette GAC.
In 1966 verbindt Jesús zich aan Fagor wat vier jaren zal duren.

Hij wint de Vuelta a Andalucia oftewel de  Ruta del Sol, neemt in 1966 en '67 aan de Tour en in '67 en '68 aan de Vuelta, zonder noemenswaardig succes. In 1968 wint Jesús voor Fagor nog 'n etappe in de Vuelta a Mallorca.
In 1970 erop gaat hij niet mee in de fusie van Fagor met Mercier maar gaat deel uitmaken van de eveneens Franse balpennenbrigade met Luis Ocana.

Aranzabal wint 'n etappe thuis, in Baskenland, wordt tweede bij het Spaans kampioenschap en 'n ploegentijdrit in Catalonië.
Een jaartje later, inmiddels 1971, wint hij twee etappes in de Volta a Portugal.
En in 1972 volgt eindelijk de grote overwinning waartoe Jesús in de wieg leek gelegd.

In Donostia, San Sebastian, een etappe in de Vuelta.
Hij wordt toegevoegd aan de ploeg voor de Tour,
Ocana moet na zijn desastreuze val van het jaar ervoor geholpen worden in het duel met Merckx.
Jesús eindigt als 56e, Luis is dan al een paar dagen naar huis.

In 1973 vraagt Jesús geen proflicentie meer aan.
En vandaag overleeft hij zijn naamgever met 45 jaar.

Vandaag 78 jaar.

Kamiel Segers

24 december 1900 - 31 december 1964

Kamiel, Camille, 'Boer',
Segers, Seghers, je kunt er veel kanten mee op en tegelijk is er weinig over te vinden.
Van Aaigem, dat scheelt dan weer.

In 1927 deed Kamiel mee aan de Tour De France.
Bij de 'toeristen', zeg maar de onafhankelijken.
Hij eindigde als 33e en Aaigem stond op z'n kop.
Er werd een groot feest voor hem gegeven en 'n lied speciaal voor hem gecomponeerd.
Waarin een dorp groot kan zijn.
En als Fabio het dan toch over perspectief heeft,
Met z'n 33e plek was Kamiel de 15e(!) Belg in het eindklassement.
Waarmee het een mooie reden blijft voor een feest.
Het is onbekend of huidige dorpsgenoot Jan de Wilde het lied ter ere van Kamiel ooit gezongen heeft.
Maar hij zou het moeten doen.
Waar Kamiel overleed op Oudjaar werd Jan met Nieuwjaar geboren.
En vanweges Kamiel geboortedag, hierom.

Zalig Kerstfeest

Mede namens de Mrs.

Victor Buisman

Buisman staat er, staand tweede van rechts.
Hieronder breed lachend met graaf de Gribaldy bij de ondertekening van z'n contract.

foto: de stem, johan van gurp

Medio februari was het weer over.
Tijdens de Ster van Besseges.
Ontslagen wegens gebrek aan beroepsernst volgens de graaf.
Opgestapt wegens contractbreuk volgens de student economie Buisman.
De sociale lasten worden niet betaald maar moet hij zelf ophoesten.
Niet volgens de afspraak, geen zuivere koffie volgens Buisman.

Iedereen weet dat koffie 'n lepeltje Buisman nodig heeft.
Krijgt die net dat beetje meer pit van.
Ruim 'n jaar later probeert Buisman het nog eens bij Lomme Driessens en Jos Elen.

Het brengt niet wat hij ervan hoopte,
't lepeltje Buisman was ook al op z'n retour.

Enkele jaren later komt de inmiddels afgestudeerde econoom twee dagen voor Kerst om het leven ten gevolge van een ongeval.

Victor Buisman,
14 mei 1959 - 23 december 1998

L'Imperatore di Herentals

De Giro van 1961,
zesenvijftig jaren geleden.

De regerend, de komend wereldkampioen én winnaar van de bergtrui van het jaar ervoor,
op 'n parcours waarvoor heden ten dage de modieuze wielertoerist zijn gravelbike met schijfremmen uit de garage haalt.
Fabio kan 't niet goed zien maar waarschijnlijk rijdt de Keizer van Herentals met stuurcommandeurs.
Niet vanwege de toestand van het wegdek die dag,
zo had ie het gewoon het liefst.

foto; erfgoedbank kempens karakter

Trendy sokjes trouwens.
Vandaag is Rik II 84 jaar geworden.

De renner die álle grote klassiekers won, je ziet 'm blinken ...
Hier doet ie dat, de laatste.
De Waalse Pijl, 1968.
Weer dat lachje ...

Wiebelt dat standbeeld op de Grote Markt trouwens nog?

marc sleen: de tour van '62

José Luis Rodriguez

20 april 1957 - 18 december 1982

Werd slechts 25 jaar.
Een vrachtwagen werd hem fataal.

Mistig

De dag begint klein.
Mist maakt de wereld klein.
Fabio's uitzicht is beperkt.
Het maakt Moreno's regenboogstrepen vaag, bleekjes.

Gisteravond, de Def Americans laten Johnny Cash en June Carter herleven.
Voor wie het repertoire een beetje kent,
het accent ligt grotendeels op 't latere werk van de Man in Black.
Dood, verlating en kerkhof komen prominent aan bod.
Foggy Mountain Top van de Carter Family passeert achteraf heel toepasselijk.

En nee, niet toepasselijk vanwege die bergtop.

Flatland, dat is het hier.
En mist maakt de wereld klein.
Samengeperst zegt maar.
Geluid draagt minder ver.
Een zondagse kerkklok luidt zacht door de mist.

Cash en Carter zouden 't niet anders hebben gewild.
A man in the fog.

Truike van vandaag

Niet hetzelfde?
Krek, niet iedereen is wereldkampioen geweest.
En laat staan dat die dan in de kast bij Fabio ligt.
In 1988 kon Moreno eindelijk weer eens een van de mooiere truikes uit de wielergeschiedenis aan.
Het jaar ervoor moest ie in de 'arcobaleno'.
Een van de vaagste ooit. De tobber.

Vandaag 57 'by the way'.