Miel won 25 zesdaagsen.
Waarvan 19 aan de zijde van Rik van Steenbergen.
Mieleke was 24 toen hij in Brussel met Rik I won voor het koppel Brankart-Ockers en Peters-Schulte. Van Steenbergen was toen 31. Tien jaar later wonnen ze de laatste samen in Quebec, de 19e.
In totaal waren het zoals hierboven staat echter 25 zesdaagsen.
Eén daarvan was behalve met Rik I ook met Reg Arnold.
Tweemaal met Palle Lykke, eenmaal met Lucien Gillen, Walter Godefroot en Patrick Sercu.
De vijfentwintigste werd met Sigi Renz en Theo Verschueren gewonnen in Antwerpen, vrijwel een thuiswedstrijd.
Miel was ook wel aktief op de weg.
Zo won hij tweemaal de GP Briek Schotte, in 1953 en 1957.
Miel overlijdt in z'n 48e levensjaar.
Emile Severeyns:
28 augustus 1931 - 30 november 1979
Leuk meid, maar wat bedoel je nou?
Die metalrockers doen 't volgens Fabio andersom,
en niet alleen die.
Het doet verdedigend én uitdagend aan,
altijd lastig dubbele signalen.
John Lennon, ja díe al, royaal voor Black Sabbath,
kon er ook wat van,
zie hier.
Handpalm naar voren (boven Paul),
handrug naar voren.
Paul vond 't blijkbaar allemaal prima.
En de Beatles met 'n strijkje, is dat rock 'n roll?
Eleonor Rigby gaat over eenzaamheid en dat is niet wat het meiske hierboven uitstraalt. Logisch. Rocio hoort bij 'n Latijns-Amerikaans damesteam en die zijn dun gezaaid.
Van Pallandt?
Da's nog van vóór de Beatles,
Nina en Frederik.
Baron?
Frederik was 'n baron van Nederlandse afkomst, dat weten we ook nog van vroeger.
En hierboven straalt de adel d'r af, een hoog Ollie B. Bommel-gehalte, slobkousen toch?
En wat dit met fietsen van doen heeft?
We hebben het hier over numero twee van de eerste Nederlandse kampioenschappen Wielrennen.
Op twee minuten van numero één.
En tevens de laatst geklasseerde.
We schrijven het jaar 1888, Groningen-Muntendam-Groningen.
De courant schreef dat van heinde en verre de deelnemers waren komen aangestroomd.
Een vijftigtal kilometers moest door de deelnemers worden afgelegd.
Maar daarvoor moest er in processie, voorafgegaan door vaandel en muziekkorps, naar de start bij hotel Zeven Provinciën worden gefietst.
Knap lastig om achter zo'n karavaan toeteraars te blijven,
zomaar efkes een kleiner verzetje schakelen zat er destijds nog niet in.
Voor de start waren de 'wielrijders' reeds volkomen geradbraakt en de wedstrijd moest nog beginnen.
Stelt U zich er zoiets bij voor, dit is overigens wél 1888 maar níet Groningen, wél Amsterdam.
Als hierboven aangegeven, er kwam maar twee man aan.
Herman Willem van Haren wint.
Van Pallandt wordt tweede op twee minuten.
De rest heeft de pijp aan Maarten gegeven.
rené margitte
Officieel betrof het overigens geen NK hoewel het wel als dusdanig in de statistieken staat.
Iemand maakt ooit 'n foutje en zo gaat dat dan.
Onze baron deed overigens ook nog mee aan de Olympische Spelen.
Maar liefst twintig jaar later, in 1908. In Londen.
Niet op 'n tweewieler maar met kleiduivenschieten.
Zijn team kon geen potten breken, ze werden vierde en daarmee was de baron ondanks een mooie uitslag wéér laatste.
In die tijd was Van Pallandt van Eerde al wat jaren lid van de Provinciale Staten van Overijsel (1901-1910). Aansluitend kwam hij in de Eerste Kamer.
Politiek was hij ietwat een avonturier, begon bij de liberalen, werd anti-revolutionair en in de Eerste Kamer zat hij voor de Christelijk Historische Unie.
Op 15 maart 1913 overleed de baron aan een hartverlamming op 'n hotelkamer in Londen.
Hij klaagde al wat dagen over de kou en hoestte veel, aldus een knecht.
De baron werd bijgezet in de grafkelder van de familie in Eerde.
Aangezien de baron ongehuwd en kinderloos was komen zijn landgoederen bij testament in bezit van neef Philip van Pallandt.
Rudolph Theodorus Baron van Pallandt van Eerde,
Wezep-Oldebroek, 28 november 1868 - Londen, 15 maart 1913
Kraft,
voor net dat beetje extra.
Zeg nou zelf, hij heeft z'n naam mee.
En de kleuren van z'n eerste profploegje zijn het er helemaal mee eens.
Vijf- en twintig was ie al en als junior en amateur redelijk succesvol geweest.
Een hardrijder, sterk, maar daar hadden we 't al over gehad.
Nationaal kampioen op de weg met de ploegentijdrit, 6e in de Tour de l' Avenir gewonnen door Gianbattista Baronchelli, met Klaus-Peter Thaler en anderen 1e in de Proloog van de GP Wilhelm Tell, winnaar van de Berliner Etappenfahrt, dat spul.
Toen hij voor den brode ging fietsen was hij een belezen jonge man met genoeg zelfvertrouwen om zijn eigen keuzes te maken. Zo had ie naast het fietsen ook nog een autohandeltje.
Vanuit telefooncellen bestierde hij onderweg z'n business.
En als eerstejaarsprofi werd ie in 1977 zomaar Duits kampioen op de weg.
Toen hij terugkwam van het WK werd hij verliefd op een stewardesse van Alitalia,
een mooi donker meisje dat in Rome woonde.
Diezelfde avond reed hij van Milaan naar Rome en maakte hij het uit met z'n vriendin in München.
Jürgen wist wat ie wilde.
Het volgende jaar reed hij in Spaanse dienst, dezelfde fiets, andere kleur.
Hij werd achter Thaler tweede in het Duits kampioenschap cyclo-cross, behaalde aardig wat ereplaatsen in de kleinere Spaanse ritten en rondes en werd 51e in de door Johan de Muynck gewonnen Giro.
Er wordt nog een jaartje Teka aangeplakt echter zonder noemenswaardig resultaat.
In 1980 vinden we Kraft terug bij Kondor-Campagnolo waarna hij een punt zet achter z'n wielercarrière.
Jürgen gaat werken voor het wetenschappelijk bureau van de CDU in Berlijn.
En klust soms wat bij als wielerdeskundige bij de ARD en Eurosport.
Vijftig jaar oud stapt hij uit het leven.
Een beetje 'íek ...' is 't wel.
Emile Georget wordt zo vlezig.
Nou zal ie dat ongetwijfeld geweest zijn,
eens mens wordt niet tweemaal derde en eenmaal zesde, vijfde en vierde in de Tour zonder spieren.
Dan hebben we 't nog niet gehad over negen etappes waarvan zés in 1907.
Parijs-Brest-Parijs (eenmaal) en Bordeaux-Parijs (tweemaal) zijn ook geen kattenpis.
Én nog Frans kampioen in 1910, vandaar die driekleur om zijn torso.
Kleurenfoto's waren er nog niet,
zwart-wit werd ingekleurd, kleur spreekt meer aan, springt eruit.
Tussen zwart-wit dan, anders is het andersom.
Die van hierboven lijkt 'n stuk authentieker dan die van bovenaan.
Blijft wel zo'n soort van vleesnat-kleurtje aan hangen
Op zoek naar de oorspronkelijke, zwart-witte, variant komt Fabio dan weer hier bij uit ...
Alleen ....., is dit wel een foto?
Een tikkie vergroot voor Uw duidelijkheid.
Bijgewerkt istie zeker, dus niet oorspronkelijk.
Maar wat doet dat wiel linksvoor onzen Emile?
Dat blijkt het wiel van nóg 'n Emile,
Friol, zoals U reeds gezien had.
Beiden Nationaal Kampioen van Frankrijk in 1910.
Zoals U hieronder ziet.
Oké, niet dat ze dat waren of beter werden in 1910,
dát heeft Fabio opgezocht.
En toen kwam ie dit weer tegen ...
Vanweges dat soms 'n bal rond is en 'n wiel dat hoort te zijn
heeft Fabio nog wat verder gesnuffeld.
Maar helaas,
géén gecoloriseerde versie van Emile Friol,
laat staan zo'n Carel Willink-lookalike.
Emile Friol: 9 maart 1881 - 16 november 1916
Emile Georget: 21 november 1881 - 16 april 1960
Driemaal winnaar van de Three Peaks Cyclo Cross.
Drie jaar op 'n rij, 1973, 1974 en 1975.
Barry won nog wel meer,
volgens eigen zeggen startte hij ongeveer 500 keer in een cross en won er bijna 150.
Wel vrijwel alles in het Verenigd Koninkrijk, maar toch ...
En Three Peaks zegt hier op 't Europese vasteland misschien niet zoveel maar dáár ben je iemand als je die wint.
Een rit in lijn met drie bulten die je over moet. Yorkshire. In de jaren zeventig 40 km lang, inmiddels 61. Davies deed zo'n 2 uur en vijftig minuten over.
Kijk efkes mee, wel aanzienlijk recenter.
Davies was in die dagen een opvallende verschijning, lang haar, baardje.
Zag je niet zo vaak, vergelijkingen met George Best werden gemaakt.
Andere innovaties waren hem ook niet vreemd.
Zo was hij de eerste renner in de cross met een lycra tijdritpak, december 1979.
Had ie afgekeken van het Raleigh-team in een tijdrit in de Tour.
En bedacht dat je de fiets wel lichter kon blijven maken maar dat in de cross de 'gebreide' kleding alleen maar in gewicht toenam.
Een jaar later had ie weer wat nieuws, een rode broek als onderdeel van zijn pak.
Een conflict met de bestuurders was geboren.
Een broek moest zwart zijn.
Zo is het nadien ook nog een hele tijd gebleven.
Wel handig misschien ...
En Barry Davies wordt vandaag 72 jaar.
