Ge wit oit noit nie

Aan een draadje blijven hangen?

Met een ouwe tube opgetakeld?

Uitglijer gemaakt?

Nee, het zit zó.
Er viel een gaatje.
En dat moet dan dicht, niet?
Fabio zette aan,
zijn mega-dijen werden gevuld met zuurstofrijk bloed.
Erkentelijk hiervoor verwerden zij tot giga-turbodijen,
Robert Förstemann had 't nakijken.

foto: martijn krullaars

Nee, die deed niet mee,
het is een baanrenner,
maar het voorbeeld stimuleert het visueel voorstellingsvermogen.
Niet dat de trouwe frequente bezoeker van dit periodiek dat nodig heeft maar er zal zomaar eens iemand meekijken,
ge wît oit noit nie.

En toen gebeurde het.
Na zo'n dertig jaar trouwe dienst,
nooit horen klagen over de zware taak,
Fabio's giga turbo-dijenomspannende lycra gaf de pijp aan Maarten,
begaf het, zeg maar.

Een verhaal als dit is natuurlijk pas compleet als duidelijk wordt of het gat door Fabio werd gedicht.
Bloed, zweet en tranen werden vergoten,
huisvrouwen en jonge dienstmeisjes aan de rand van het parcours vielen welhaast in zwijm.

Het gat werd niet gedicht, laat dat duidelijk zijn.

Was dit wat de Gavia voor Johan was?
De Koppenberg voor Jesper?
Het ravijn voor Wim?
Het prikkeldraad voor Johnny?

Ge wit 't oit noit nie.