Honds

Honden en wielrennen.
Schandalen en wielrennen.
Soms komen ze samen.

Fabio pelgrimeerde de afgelopen weken door Portugal en Spanje.
Te voet.
En genoeg honden om vaak Agostinho te gedenken.
Al lopend sla je Hertha of beter, Donato wat minder snel van je af dan fietsend.
Waar dan weer tegenover staat dat je wat minder vlug valt.
Niet dat het verstandig is om te slaan.
En de pelgrimsstok, oké, wandelstok dient zo onopvallend mogelijk paraat te zijn.
Canis Domum lijkt niet zo'n fantastische ervaring te delen met stokken.

Maar ter zake,
de Tour van 1967, 13 juli.
'Ga je nou beweren dat Simpson ook omviel vanwege een overstekende hond?'
Nee, dat gaat Fabio níet.
Maar er werd wel gevallen en er was ook een hond bij betrokken.
En nog wat meer.

's Morgens in alle vroegte werd het ontwakend peloton slapers opgeschrikt.
De hermandad geflankeerd door medische vazallen speurde naar doping.
Maar liefst zéven renners werden besnuffeld, betast en moesten een vloeibaar geurvlaggetje inleveren.
Basso, Bayssièrre, Delisle, Dumont, Poggiali, Polidori en Sciandelli.
Dát zou ze leren die wielrenners!
Dat er maar geen op 't idee kwam om gedrogeerd de Ventoux op te vliegen.

'Ja, ja, nou weten we 't wel, maar hoe zit 't nou met die honden?'
Nou ja, er stak er dus eentje over midden in het peloton.
En ze gingen tegen de vlakte als rijpe vijgen.
D'r bleven er twee liggen.

Wilfried Peffgen, ja toen al,

en Marcello Mugnaini.

Wilfried kwam nog maar net kijken, het was zijn debuut in de Tour.
Maar Marcello, dat was gene flauwe.
Vierde in de Tour de l'Avenir geweest, zevende in de Giro, etappe-zeges, ook in de Tour.

Naar het ziekenhuis, dat moesten ze, die twee.
Peffgen was er alweer vlug weg,
de lichte hersenschudding heeft waarschijnlijk weinig invloed op zijn lange carrière gehad.
Met Mugnaini was 't andere koek.
Die zat nogal in de prak,
gebroken arm, sleutelbeen en schouderblad.
Hij kwam niet weg zonder operatie.

Maar voor de narcose moet zo'n dokter wel een beetje weten hoe 't zit met 't bloed van het slachtoffer.
Stijf van de dope bestond toen nog niet maar het leek er veel op.
Marcello's ploegleider, of 'n bevriende verslaggever, hierover zijn de bronnen onduidelijk,
wist een beetje vaag te vertellen wat er zoal was geconsumeerd.
Waarna het lancet op Marcello kon worden gehanteerd.

Zo zorgde een hond voor een schandaal waardoor een wielrenner nooit meer de renner werd die hij was.
De dood van Tommy Simpson zorgde er weer voor voor dat weinigen het weten.
Wat misschien maar goed is ook.

Ouwe verhalen, weg ermee?
Net als Fabio's ouwe sandalen,
na jaren trouwe dienst achtergelaten in een hotelkamer.
Maar iets achter je laten betekent nog niet dat het weg is.
Ook verhalen niet.