Kruisje

Langs de weg passeert Fabio vaak gedenktekens.
Soms complete, kleine altaartjes.
Bloemetje en kaarsje erbij. Brandend.

Iemand heeft hier verdrietige ouders achtergelaten.
Of broers, zussen, partner, kinderen. Vrienden.
Kortom, nabestaanden.

We rouwen voortaan minder op het kerkhof.
Meer op de plek naar keuze.
En meer in het openbaar.

Een paar dagen geleden passeerde Fabio dit kruisje.
Bescheiden.
Aan de voet van een kruisbeeld.
Het kruisje kon de voeten van Jezus niet eens kussen.
Een anoniem verdriet?
Dankbaarheid?
We weten het niet.