donderdag 31 januari 2019

München en Medailles


Clyde Sefton, Hennie Kuiper en Jaime Huélamo met de handjes in de lucht en 'n vette medaille om de nek. Het podium na de wegrit over 182,4 kilometer op de dramatisch verlopen Olympische Spelen van München, 7 september 1972.

Dramatisch,


een gijzelingsactie van de Palestijnse Zwarte September in de nacht van 4 op 5 september leidt uiteindelijk tot de dood van elf Israëlische sporters en officials, één Duitse politieman en vijf van de acht gijzelnemers.
Het Olympisch programma wordt tijdelijk stilgelegd.
Op 6 september is er een herdenkingsdienst waarna, in de woorden van IOC-voorzitter Avery Brundage: 'The Games must go on!'
En dat deden ze,
de individuele wegrace was dus op de eerste Olympische sportdag na het Drama van München.

Voor Hennie Kuiper speelde er nog 'n, weliswaar in impact onvergelijkbaar, drama mee.
De tijdritploeg waarmee hij een dikke week eerder derde werd was gediskwalificeerd.
Fedor den Hertog, Cees Priem, Aad van den Hoek en Hennie zelf dus.
Ze hadden de sterren van de hemel gereden, bij de eerste tijdswaarneming de beste tijd. Maar toen knapte er een spaak bij Aad, net voor de tweede meting op de helft van het parcours. Er wordt besloten de verdere vijftig kilometer met z'n drieën te doen. Toch eindigen ze nog als derde, brons dus. Hulde!


Na enkele dagen komt het dopingspookje op bezoek. Aad blijkt Coramine in z'n urine te hebben.
De bondsdokter heeft de druppeltjes in de bidon gedaan, Coramine staat niet op de lijst met verboden middelen van de UCI.


Maar wél op die van het IOC, en daar hadden de heren mee van doen.
Reeds in 1942 was redelijk duidelijk wat de mogelijkheden, de invloed op 'praestaties' van het spul waren. Ook leerzaam voor de liefhebbers van perf en coffeïne die link.
Nou schijnen die bronzen medailles nooit ingeleverd te zijn, de omstandigheden rond deze Spelen zullen daar wel debet aan zijn. Maar Fedor, Cees, Aad en Hennie zijn niet opgenomen in de uitslag. En de nummers vier, het Belgisch viertal zijn niet als derde vernoemd.

Als alle goeie dingen in drieën komen zal dat ook wel voor de mindere dingen gelden.
Daarom efkes terug naar de allereerste situatie, blije Hennie met z'n dito kompanen.



Nummertje drie, de Spanjaard Jaime Huélamo, bleek net als Aad ook fout in het potje gepiest te hebben.
Hetzelfde goedje, vergelijkbaar verhaal, foutje van de verzorger,
dezelfde gevolgen. Het is onduidelijk of deze medaille geretourneerd is naar Lausanne maar Fabio sluit niet uit dat zulks niet het geval is.



Huélamo was van 1973 tot 1976 prof bij KAS.
Hij won 'n etappe in de Ruta del Sol, de Ronde van Catalonië en werd in '75 derde in het Spaans kampioenschap op de weg.


Na z'n afscheid was Jaime tot pensioengerechtigde leeftijd in z'n geboortestreek actief met diverse projecten waaronder een fietsenwinkel en 'n jeugdopleiding.
Veertien dagen voor zijn overlijden aan kanker werd werd hij geëerd met in z'n geboorteplaats een naar hem genoemd plein.


Jaime Huélamo:
17 november 1948 - 31 januari 2014

Jaime schreef een boek over zijn medaille, z'n gedoemde medaille.


In nep-vetleer gebonden zo te zien.

woensdag 30 januari 2019

Frugeri Groentje


Zo zie je 'n truike,
niet heel speciaal, wat schatplichtig aan Système U,


maar dan nét anders,
er is al zo weinig groen in het retropeloton,
zo verschijnt het fietsenmerk ..










En daar heeft Fabio dan nog never en nooit nie van gehoord,
man oh man,
hij hî nog veul te leire ...

Ze zijn er ook nog in blauw en roze,
die truikes.

Sjaak Spetgens

72 jaar




dinsdag 29 januari 2019

Oh Well


Mist, gladheid en 'n boom waren hem teveel.
Een filmpje uit betere tijden.
Misschien wat traag en oubollig voor deze tijd maar ach,
U hóeft niet te kijken.




Rob Mulders:
7 april 1967 - 29 januari 1998

Arty not farty

paul ordner

maandag 28 januari 2019

Plusfours minus één

foto: archief theo buiting
Vier jongemannen op 'n racefiets.
Drie met 'n drollenvanger aan hun kont, een plusfour heet zo'n geval officieel.
Van toen geluk nog heel gewoon was.


Ook bekend van Kuifje trouwens.


Nu bent U weer geheel en al op de hoogte voor het geval U dat nog niet was.
En ene in de korte broek, ondanks dat het gezien de truien toch redelijk fris moet zijn.

Er wordt getraind voor de wereldkampioenschappen, Solingen 1954.
Flor van der Weijden, Martin van der Borgh, Cees Boelhouwers en Harry Schoenmakers behoren tot de kanshebbers voor deelname. Bij de amateurs wel te verstaan.
Allevier Limburgers, dicht bij huis, zeker in die tijd.
De Klingenring dient verkend te worden.


Cees Boelhouwers uit Bunde en Harry Schoenmakers uit Blerick vallen af, de training was niet voor niets maar achteraf niet voor Solingen.


Martin van der Borgh van Koningsbosch eindigt na een heroïsche inhaalrace als derde achter Emiel Van Cauter


en Hans Edmund Andresen.
Jaap Kersten, Sjoerd de Vries, Henk van de Broek en Wies van Dongen geven op.
Maar Flor van der Weijden uit Maastricht wordt mooi negende voor Hennes Junkermann, de eerste Duitser. Dat telde nog in die dagen.

Laten er nou van die vier hierboven afgelopen jaar drie zijn overleden.
Nee, niet die ene in die korte broek niet,
Martin van der Borgh was de eerste die naar boven vertrok, op 12 februari.
Op 18 maart volgde Cees Boelhouwer en later in 't jaar, 13 oktober verwisselde Flor van der Weijden het tijdelijke met het eeuwige.
Harry Schoenmakers is al heel wat jaren eerder overleden, jammer genoeg is dat op DeWielersite en Wikipedia nog niet doorgedrongen.

Flor van der Weijden zou vandaag 90 zijn geworden.


Hier in hetzelfde jaar 1954 met het Nederlands clubkampioenschap op de weg.
De tweede renner van links.


Henk Steevens, Martin van der Borgh, Jan Nolten, Cees Boelhouwers, Flor dus en Leo Steevens.
Flor was maar twee jaar beroeps maar op het overlijdensbericht stond
'De bel van de lèste runde heet geklonke,
de lèste meters zien aodgelag,
de eindstriep is behaold'


Met dank aan Theo Buiting en Peet Knops.

zondag 27 januari 2019

Lentedroom


The man, the myth



Drama in de wielerwereld,
we kunnen er maar niet genoeg van krijgen.
Gelukkig waren d'r wat opgeschoten jongetjes met een gsm in de buurt.
Waardoor niet alleen de mythe bewaard is voor het nageslacht maar de beelden ook.



Abdel-Kader Zaaf:
27 januari 1917 - 22 september 1986

En dit fotooke blijft leuk,
the man, the myth,
Zaaf.



Vlierden Vlierdensweg


zaterdag 26 januari 2019

En dat gaat maar door ...

In het kader van doorzeuren over 'n truike en 'n fiets ...




Gerard Trabalon was vanaf 1 maart tot 15 juli bij de ploeg.
Net op tijd om nog op 'n Carlos in 'n Carlos-truike gefotografeerd te worden.
Vandaag 63 jaar.

vrijdag 25 januari 2019

Marc Zeepcentrale Merckx

Jos Schipper voor Marc Zeepcentrale op 'n Merckx,
1980.
zie ook hier

foto: cor vos

Van Marc, Carlos, nog eens Carlos en 'n beetje Eddy

Dan ben je zo tegen 't eind van je profcarrière, staat je naam op je truike.


Marc?
Neeje, Carlos.


En halen ze 't er weer af zoals U ziet.
Misschien dat U het niet goed ziet,
Fabio en Bertje Vermeiren zullen U helpen.
Goed kijken, naar 't truike en zekers ook de broek.


Onder die zwarte blokjes staat 't, duidelijk, Carlos.
Carlos, het fietsenmerk van Carlos Lanssens uit Moeskroen.
Vóór 1980, want over dat jaar spreken we, enkele jaren met een ploeg met Carlos-gelabelde Alans in het profpeloton.
En hier en nu, toen dus, co-sponsor met Marc Dewindt van Marc Zeepcentrale.
Leverde de fietsen, 'eigen' staal voor de weg, Alan voor de veldrijders.
De kenners onder U, en wie is dat nie, hadden 't bij Bertje al gezien.
En ook het aanstormende talent, de wereldkampioen van januari al, Roland Liboton,
heeft onbetwist een Alan op z'n schouder.


Carlos wegstiften van de schuine buis was niet nodig,
Roland zijn regenboog verstopt de sticker, decal zo U wilt.
Marc Zeepcentrale was 'n prachtploeg met renners als Lucien van Impe, Patrick Sercu, Ludo Loos, Frank Hoste, Jos De Schoenmaecker en Joseph Bruyère.
Marc Dewindt zei ooit dat dit jaar de meeste publiciteit echter van de cyclocrossers kwam.


Alfons Van Parijs, Roland Liboton en Bert Vermeiren,
hier overigens in regenboogstrepen die van toch minstens twee jaar eerder moeten wezen.
De cross-sectie met Dewindt die de Carlos-Alan met Liboton overeind houdt.
Niks afgeplakt of weggestift hier, Marc-Carlos pontificaal in beeld.

Maar waarom dat afplakken, wegstiften?
Sponsor Carlos werd vanaf april vervangen, eerst door Clement Int en 'n maand later door de horloges van IWC. En Marc Zeepcentrale werd de eerste profploeg op Eddy Merckx-fietsen. VRD Woningbouw bleef het hele jaar op 't truike.


Overigens wil Fabio hier graag nog 'n misverstand rondom deze truikes wegnemen.
Op het overigens onvolprezen Memoire du Cyclisme vinden we op enkele van de vier truikes van dat jaar het Alan-embleem.



Niet vreemd gezien de geschiedenis van Carlos én 't gebruik van Alans door de crossers.
Op 't truike hier helemaal bovenaan is 't goed te zien, niks Alan, wel Decca.


Het oude Decca-beeldmerk heeft ontegenzeggelijk gelijkenis met de beeltenis van Alan,
vandaar waarschijnlijk het misverstand.
Verder kan Fabio 't natuurlijk ook gewoon hartstikke mis hebben maar dat hoort ie dan wel.

Waarmee 't overigens ook goed mis ging dat was Carlos Cuyle
Enkele jaren later kreeg hij een auto-ongeluk,
bleef een maand in coma en moest langdurig klinisch revalideren.
Opnieuw leren praten, eten en lopen.
Aansluitend woonde hij maar liefst 27 jaar in een woon-zorgcentrum waar uiteindelijk zijn hart het begaf.


Carlos Cuyle: 25 januari 1953 - 3 september 2015
Carlos was een succesvol kermiscoureur,
vier-vijfmaal per jaar won hij wel een criterium.