Wiggo the Mod

Altijd lastig, identiteit.
Wie ben je, waar hoor je bij?
Wil je onderduiken in de massa of wil je juist gezien?

Wiggo is er wel uit.
Wiggo is een mod.
En daarmee istie in goed gezelschap.
Al generaties lang.


the who midden jaren zestig



the small faces, ook midden jaren zestig

Het symbool van de mods zal inmiddels wel duidelijk zijn.

Wiggo tooide er z'n fiets mee.

De mods waren van 'kleding maakt de man' en ze reden op scooters dan werd de broek niet vies.
Heel anders dan de rockers. Die reden op 'n motor en vonden kleding niet zo belangrijk.
Zeiden ze of ze deejen zo.
Soms was 't knokken tussen die twee.

In Nederland ging dat ook een beetje op die manier.
In Amsterdam had je de Pleiners en de Dijkers.
In de Peel viel dat allemaal nogal mee.
Of tegen als U dat zo belieft.
Niet datter niet gemept werd.
Bij Van Moorsel in Deurne was 't vaak raak.
En met de kermis moesten die gasten van 't dorp verder teruggeslagen worden.
Lastig, identiteit.

Een brommer hielp ook wel.
De mod, en later het langharig werkschuw tuig, had dan een Puch.

De vetkuiven, en de boeren hier, hadden een buikschuiver.
Bij voorkeur een Zündapp of een Florett.

Fabio dacht dat de Flandria weer meer voor de vlotte dorpsjeugd was die niet op 'n Puch gezien wou worden.
Ook meppen dus.

Ook geen mods.
Maar we hadden 't over Bradley.
Hier met Paul Weller (voorheen the Jam) en Sir Paul Smith (inderdaad, onder andere Rapha).

weller, smith en wiggo

Of The Kinks mods waren is onder de kenners, de modwatchers, punt van discussie.

Feit is wel dat ze een mooi liedje, een waardige Hit van de Kermiskoers, gemaakt hebben.
Over mode en identiteit. Of andersom.

Het is maar dagge 't weet.
'Zo, en nou die rooj schoentjes uit, Fabio'.