Mijnenveld

De regelmatige bezoeker van dit periodiek herkent 't wel,

het veldkruis van de Marisbaan op de Grashoek.
De Marisberg is 't hoogste punt van de Peel.
Nie dagge nou 'n 28 achter goat stèke, dat is écht niet nodig.
Ge merkt 'r niks af.

Een klein bosgebied op 'n grintlaag. Arme grond.

En in en na d'n oorlog arme mensen.
Voor zover Fabio weet van horen zeggen schuilden d'r in '40 Joden en Tommies.
En er stortte een bommenwerper neer.
Maanden werd er in '44 artillerievuur uitgewisseld tussen de Mof op de Marisberg en de Engelsen achter 't kanaal op de Neerkant.

Het kruis is geplaatst ter gedachtenis aan het mijnendrama daar.
Toen de Mof zich terugtrok liet ie op de Marisberg landmijnen achter.
Niet zo maar een paar, het lag er bezaaid met mijnen.

Nou trapten de geallieerden daar niet in.
Die hadden 't in de gaten en zetten de Marisberg af met linten.
Verboden terrein.

Een dag voordat ze daar gingen opruimen ging 't mis.
Een boerenzoon ging niet over de Belgenhoek maar door het bos naar de akker aan de andere kant.
Bam! Z'n been hing er nog aan maar veul was 't niet meer.
Hulp kwam al vlug op 't geschreeuw af en dat kostte weer een been.
Het redden van de twee zwaargewonden kostte een mensenleven.
Een dag later verloor een Tommy beide benen bij het opruimen van de mijnen.
Een maand later bleek 'r toch nog een mijn te liggen, weer een been weg.
En een vol jaar later trapt de jachtopziener op 'n mijn. Dood.

Jaren meden mensen van de Grashoek de Marisberg.
De ware Peelstoemper laat zich hier niet door weerhouden.
Zeventig jaar later natuurlijk.