Ferrari-rood, dat is ie.
Altijd geweest, al vanaf 1997.
Lekker fietske, staal.
D'n enige stalen fiets waar Fabio op rijdt.
Dat krijg je als Alan Man.
Dan rij je op ouwe racefietsen maar ze zijn wel van aluminium.
Her en der hangt, ligt of staat nog wel wat staal, dat wel.
Maar niet rijwaardig.
D'n dizze wel.
En dan moet Fabio wat bekennen.
Fabio vindt dunne stalen buizen met dikke wielen vet kicken!
Ja, daar kijken jullie van op hè.
Het heeft iets,
hoe moet je dat zeggen,
kwetsbaars.
En tegelijk solide, stevig.
Een mooi meiske met stevige schoenen, dat is 't eigenlijk.
En dan dat rood.
Van Ferrari.
Voor diegene die 't niet weet,
da's de kleur die meestal gebruikt wordt voor een bepaalde populaire sportauto.
Zeg maar, net zoiets als Gios-blauw.
Of, natuurlijk, celeste bij Bianchi.
Met een plaatje erbij wordt het al snel duidelijker.
Het is het rood van verleiding.
Het is ook het rood van gevaar.
En, och God, wat is die combinatie aantrekkelijk voor mennekes.
En rode schoenen, ai ...
Oké, echt stevige stappers zijn dit niet maar het gaat om het idee.
En verleidelijk zijn ze, het gevaar ligt op de loer.
Fabio heeft dus rode dikke wielen onder z'n dunne stalen buizen gezet.
Aanschouw de duivel.
Gullie begrijpt 't al,
de maidentrip, zoals ze dat dan noemen,
moest langs de kerk,
of 'n klooster, misschien nog beter.
Missieklooster Heilig Bloed,
van de zusters van het Kostbaar Bloed,
dat is de plek 'to be' met zo'n fiets tijdens de maidentrip.
Ge ziet 't.
we waren er,
d'n duivelse Bianchi en Fabio.
Alleen was ie d'n worst vergeten.
Of 't nou helpt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten