Zo had Frank Schleck een jaar of vier geleden een verse op z'n schouder.
Als 't maar goed gemaakt is, dan is er verder niks aan de hand.
In dit geval een plaat met acht bouten die het sleutelbeen op z'n plaats houdt.
Ge ziet 't alleen maar als Frank z'n torso, correctie, lijfje ontbloot heeft.
Geen haan die er naar kraait.
Misschien Ushi, da's dan wel een kippetje maar dat zou, misschien wel juist daarom, gekund hebben.
Niet dat 'n litteken 'n doel op zich is, nee, natuurlijk niet.
Maar stel, moeder de vrouw wil zo her en der wat fillers.
Om d'r gezicht wat op te vrolijken, sorry, op te vullen natuurlijk.
Dan is 't niet de bedoeling dat haar gezicht een renovatieproject in 'n butjesbuurt wordt.
En nee, hier zet Fabio géén fotooke bij.
Nou kunnen ook fietsen littekens krijgen.
Van 't vallen of van d'n ouderdom.
Misschien de meeste wel van verwaarlozing.
Maar daat gaat 't nou efkes niet om.
Fabio wil 't hebben over littekens die kunnen ontstaan door ouderdomsgebreken van een fiets.
Een Alan.
Een rooje Alan-cyclocrosser.
Morgen 'n jaar geleden, onderweg naar Dessel, opgehaald.
Niet teveul geld, dat mag duidelijk wezen.
Aan de kant gezet,
toentertijd had fabio nogal wat naweeën van zijn schouderoperatie, na die val met de 1e Turfrit.
Toen ie 't fietske eindelijk eens ter hand nam bleek al snel dattie terecht niet teveul d'raan had uitgegeven.
En het was vooral 't frame wat 'm zorgen baarde.
Onderdelen zijn vervangbaar maar 't frame, da's 't hart van de fiets.
Omdat Fabio een leek is verzekerde ie zich van deskundige bijstand.
Hij vervoegde zich bij d'n dokter.
De Fietsendokter in dit geval,
Een specialist in geriatrische gevallen.
Immers, op de zitbuis onder de zadellug staat 't geschreven, 'super1286'.
Een Alan-crosser van december 1986 is 'n bejaarde fiets.
Niet hoogbejaard, wel bejaard.
Het Stalen Ros, ge wilt natuurlijk alleen maar 't beste voor 'w oud fietske,
die had 't snel gezien.
De liggende buis zat los in de bracketlug.
En een prutser, zeg maar net zo iemand als die bij Vanessa aan 't lijf van 'w vrouw zit,
die had een gat door de bracketlug geboord en een pen d'rin gezet.
Nee, niet bij Vanessa, gek!
Bij d'n Alan.
En dat hielp veur ginne mieter, alles ging op en neer asge d'r aan trok.
Toen heeft Fabio z'n rooje Alan 'n tijdlang laten opnemen in de Kliniek van het Stalen Ros.
Tijdens de rustkuur van meer dan een half jaar sterkte 't ouwe geanodiseerde aluminium goed aan.
Waarop de wonderdokter 't zaakje met wat kracht en lijm weer stevig vastzette.
En daarna de littekens van die prutser, die charlatan, zo goed mogelijk camoufleerde.
Robert Schoemacher had 't 'm niet nagedaan.
U zult begrijpen dat Fabio erg content is met 't resultaat.
En het is niet de bedoeling dat 't frame in ontblote staat blijft.
Krek, 'n crankstelleke gaat de pijn bedekken.
En da's maar goed ook.
Nog snel een naaktfoto van de dame.
Glamoureus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten