Eroica Pluvio

Het moet gezegd,
de Eroica Limburg is z'n naam waard.
Limburg, da's wel duidelijk,
Dat wormvormig aanhangsel wat onder aan Nederland bungelt.

Onbetwist 't sjtukse Nederland da 't sjoenste is.
Én, met de Maas,
door berg en bos umzuimp ...
Berg!
Nou ja, heuvels.
Heuveltjes zelfs misschien.
De gelijkenis met Italië is met wat goede wil wel te trekken.
Écht wel!

Fabio voelt zich op de breedtegraad van Maastricht ook altijd wat groter groeien.
Niet dattie groeit, maar er lopen d'r daar meer rond van zijn maat.
En kleiner ook nog.
Da's goed voor 't ego van de bezitter van racefietsen  'uitermate geschikt voor dames'.

Zoals de Berkers, 54 centimeter, met een Body Mass Index ..., dat willen we niet weten.
Juist ja, dat willen we níet weten.
Een ideale fiets voor Fabiooke in dat stukske Nederland dat er maar zo'n beetje aanhangt,
eigenlijk meer bij België, en dan ook nog het Waalse deel, en Duitsland hoort.

Eroica Limburg,
Fabio had zo in eerste instantie zijn bedenkingen,
was Limburg niet te klein en te druk voor Eroica?
Ging de charme er zo niet vanaf?

Natuurlijk, Fabio zou ook nog kunnen gaan beginnen over de hoge kosten,
over het blijkbaar erg tolerante toelatingsbeleid voor fietsen,
over de vercommercialisering van een oorspronkelijk en leuk evenement.
Nou, dat doet ie niet.
Da's calvinistisch en 'n goeie katholiek houdt zich daar niet mee bezig.

Wat die protestanten ook doen,
voor de goede orde, een calvinist is 'n protestant,
die lijden vooral, alles is zwaar, moeilijk,
tobbers zijn het.
In Limburg hebben ze daar geen last van,
iedereen is katholiek en op elke kruising staat 'n kruis.
Goeie grond voor katholieke wielrenners,
allé, wielertoeristen, ook goed.

Hij heeft het dus gedaan, Fabio.
De Eroica Limburg, samen met Zoon.
En, zoals gezegd, hij (niet zij, vanwege dat wormvormige) is z'n naam waard.
De regen heeft absoluut geholpen,
het was afzien in het kwadraat.
Heroischer dan de originele én verrregende L'Eroica van twee jaar terug.

'Welke?'
D'n dizze.

Het was wel wennen in Valkenburg.
Er waren meer eet- en drinktentjes dan dat er onderdelen, fietsen en truikes werden aangeboden.
Een mallemolen en 'n rups ontbraken ook niet.
En een echte revival-band, dat hoort.
Creedence Clearwater zelfs,
de zanger liet eerder al bij the Walkers (!) horen dattie dat best kan.



'Nie neule', zeggen ze in Limburg,
hoe was de verzorging?
De verzorging was aangenaam verrassend.
Je zou zelfs kunnen zeggen, van Italiaanse allure.
De lui doar die hajje hun stinkende best gedoan, petje af!

'En de route? Nog veel motoren, carbon en dagjesmensen tegengekomen Faab?'
Om eerlijk te zeggen, amper.
Die kunnen namelijk niet vooruit op slipperige afdalingen, met stenen, koeienstront,
of allebei, dat is Fabio om het even.
Die komen niet op deze verscholen bospaadjes of afgesloten klimmetjes.
En zeker niet als het regent.
Pluvius was enthousiast deze tweede Eroica Limburg.

Een Italiaan zoals U ziet....

Kortom,
het was calvinistisch genieten,
en dat kan alleen een katholiek.
'Fabio, da's hovaardij, te biecht.'
Shit, nat!