Netjes scheren tijdens de zesdaagse,
zorg voor een gesoigneerd voorkomen anders fiets je mooi voor lul.
Helaas zou het hem niet helpen,
Lucien Gillen was gezegend met een ietwat lullige bijnaam.
De fotograaf, of de drukker, dat is even om het even,
had 't er ook maar moeilijk mee ...
Lucien, zoon van voormalig profrenner Maurice Gillen, maakte een razendsnelle start in het metier.
In 1947 werd hij én Nationaal Kampioen op de sprint bij de junioren én Nationaal Kampioen op de achtervolging bij de amateurs.
Een jaar later won hij allebei die titels maar dan bij de beroepsrenners en werd ook derde op de weg achter Mathias Clemens en Jean Kirchen.
Datzelfde jaar rijdt hij, nog geen twintig, zijn eerste zesdaagse, in New York. Tweede, samen met diezelfde Mathias Clemens.
De combinatie van de beide baantitels zal hij de daarop volgende jaren vele malen prolongeren.
Met het WK Achtervolging van '49 verliest Lucien van Fausto Coppi maar houdt Wim van Est achter zich. Zijn naam wordt gevestigd en hij gaat zich meer en meer toeleggen op zesdaagsen.
Vanaf 1952 tot 1964 wint hij tienmaal waarvan vijf keer met Ferdinando Terruzzi.
Verdere winst is met Kay Werner Nielsen, Gerrit Schulte, Peter Post, Emile Severeyns en Robert Lelangue.
 |
| met ferdinando terruzzi |
Vanaf 1960 wordt het allemaal wat dunner en gaat Dillen zijn heil meer en meer aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zoeken.
In 1961 wordt hij daar in New York derde met een nog jonge Rudi Altig.
In Canada zal hij in 1964 de zesdaagse van Quebec en Montreal nog winnen.
Het is 1966 als Lucien zich voor het laatst voor 'n zesdaagse zal scheren, hij hangt z'n fiets aan de wilgen.
Al fietsend heeft hij echter niet stilgezetenen dan heeft Fabio het niet over de 141 (!) gereden zesdaagsen.
Een afgeronde studie economie zorgt ervoor dat de man goed terechtkomt in het Luxemburgse bankwezen.
Lucien 'Lull' Gillen:
7 oktober 1928 - 11 augustus 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten