Fabio Farelli: Mijmeringen na 'n Blauwe Maandag

dinsdag 21 januari 2020

Mijmeringen na 'n Blauwe Maandag

Blue Monday, een uit Albion overgewaaid quasi-wetenschappelijk begrip wat de meest deprimerende dag van het jaar zou moeten wezen, de maandag van de laatste volle week van januari. Gisteren dus.
De wetenschapper die dit bedacht introduceerde eveneens dat weekendjes weg het leukste zijn als je niet gaat. Dat niveau wetenschap hebben we het over.
Een Blauwe Maandag pretendeert heel wat minder, eigenlijk vrijwel niks. Het betekent eigenlijk dat iets maar kort heeft geduurd. Efkes, zeggen die van Deurne.
En mijmeren is iets wat in de ogen van Fabio heden ten dage enorm wordt onderschat. Gewoon wat doelloos de gedachten laten gaan, maar zien waar ze uitkomen, dat past helemaal niet in de 'opzij opzij'-doelgerichtheid die van bovenaf wordt gepropageerd. En dan bedoelen we voor deze keer niet God de Heilige Vader maar de Staat, de Werkgever en hun handlangers. Díe!

Afbeeldingsresultaat voor philippe casado cycling

foto: phil o'connor

Laten we maar eens beginnen, vooruit met de geit.
Hierboven zien we Myroslav Sykora uit Tsjecho-Slowakije, Philippe Casado en Philippe Louviot in de Milk Race van 1986. En ze doorkruisen de North York Moors.
Waar?
Rechtsboven, 't stuk onder de flessenhals.

Wat?
The Moors,
onherbergzaam gebied, onvruchtbare grond met hei en daaronder veelal veen.
Waarvan turf gemaakt kon worden.
Veen, in het Duits Moor, turf in het Engels Peat.

Zoals de Peel er vroeger uitgezien moet hebben en nu nog 'n paar kleine stukskes.
En dan te bedenken dat lang, lang geleden vrijwel heel Nederland er zo uit heeft gezien.

bruin is turf

Met veel moeite, een lange adem en een klein beetje geluk zijn er tot op heden nog enkele stukjes bewaard gebleven.

1974

Maatje Ed bracht er onlangs een prachtig boek over uit.
En het mag gezegd, met veel mooie foto's van 'partner in cycling-crime' Hein van Bakel.

De fabrikanten en de boeren zijn er nóg niet in geslaagd de Peel helemaal uit te melken,
de Turf Toertocht kan nog langs veenresten gereden worden.
Waakzaamheid zij geboden!

Elke relatie met foute opmerkingen van tractorterroristen wordt hierbij op voorhand ontkent.
Overigens is dit een mijmering en mijmeren is vrij.

In het Duitse gevangenenkamp Börgermoor, net over de grens bij Groningen, bevolkt met in eerste instantie politieke gevangenen, tegenstanders van de nazi's, Jehova's Getuigen en homoseksuelen.. Deze werden met minimaal gereedschap te werk gesteld in het veen. Later kwamen er ook krijgsgevangenen en verzetsstrijders. Soms, een enkele keer, ontsnapten die en kwamen in Nederland aan. Meestal werden ze dan weer teruggestuurd met een vrijwel zekere dood als gevolg.

In 1933 werd in dat kamp tijdens Zirkus Konzentrazani, een ontspanningsavond, door gevangenen een eigengemaakt lied ten gehore gebracht. Het duurde twee dagen voor het verboden werd.
Mogelijk is het de eerste West-Europese protestsong.

klik hier voor de vroege of een punk versie

Fabio's kennismaking met 't lied dateert van begin jaren zeventig.
Omdat hij de LP in vlaag van verstandsverbijstering ooit heeft weggedaan was ie 't lied helemaal vergeten. Maar door de publicatie van de Mussenkeet kwam het weer boven.
Wel van 'n bandje uit dat andere eiland, van hieruit gezien áchter Albion.
Binnenkort het eerste stukje echt Europa westelijk van Nederland, België en Noord-Frankrijk.
Waar ze ook wel wat met turf hebben.

Verder mijmerend, met de Dubliners is whiskey nooit ver weg, de roemruchte turfsmaak zit echter niet zozeer in de Ierse dan wel in de Schotse. Weer niet echt ver van de North York Moors.