Wel vijftig man loate passere.
Oké, 'n bitje ovverdrivve misschien, ácht- en virtig.
En nog wel meer as 'n hallef uur latter gestart ôk nog.
Alles ûm m'n eige nie op te loate nèjje,
rustig an, da war 't parool.
D'n orthopeed, d'n hoisdokter, La Fysiotherapeute, keinder, vriende, bekènde en nie in 't minst de Mrs zèlluf.
'Dè ge oplet want as ge vaalt dan zou 't zumèr wel 's afgelaupe kunne zèn mî 't fietse!'
Dan bende nog gîn zèstig, in de bloei van oew lève, zeg mèr ....
Duut d'r áchthonder man (en vrollie) mee.
Da`s andere koek dan de Stalen Ros Turftocht.
Mèr 't moet gezî, allemoal hîl netjes van 'dankwel' en zo.
Gîn fietsbel n'tuurlik, mar 'n beschaafd kuchje van afstand.
Enen enkele die wa lomp veurbij gî mèr drolle hedde d'r altijd bij.
Qua bandekeuze war 'n diamantprofiel nie slim.
Dè warre al vlug slicks mî al die slijk.
En ginne goeie plas watter ûm sgon te spuule asge 'm écht noddig hát.
'T wûrdt tijd veur nèj crosswiele ... mî grifo's d'rop.
Al mî al toch wel 'n paar kèjer gevalle, ûmgevalle, dè's aanders.
Worde veural smirrig af.
En de pedalen ôk, wa kwaam oit zû'n klèn dinger n'n hoop smurrie!
We lève nog, lekker gewassen en ja, zichzelluf ôk.
Vadder gût op stap.
'Wa hedde nou àn Fabio?'
 |
| hier nóg te koop |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten