Een paar weekjes van huis,
lekker alles achter je laten.
Hoewel?
Waar is de tijd dat we een kaart of zelfs een brief schreven naar het thuisfront?
Of via een oproep van de ANWB-Alarmcentrale contact opnamen met datzelfde thuisfront?
Internet en gsm ....,
'Avez-vous ici wifi?'.
De rest van je wereld blijft dichtbij.
Soms gaat het mis.
Dan blijkt bij thuiskomst bijvoorbeeld Johnny Cash overleden.
Inderdaad, Fabio wordt een dagje ouder, the Man in Black is al bijna dertien jaar gehemeld.
Fabio en de Mrs zijn ook pas door de eerste reeks van Prison Break heen, past prima dus.
Zojuist had Fabio weer zo'n Cash-ervaring.
Onderstaande foto werd bekeken (op het smoelenboek) evenals het commentaar.
Franco Bitossi, Raymond Poulidor, RIP Rudi Altig, Gianni Motta .... eh, RIP Rudi Altig?
Dat Jacques Anquetil dood is en Lucien Aimar nog niet, duidelijk.
Maar Altig dood?
Ergens tussen Deurne en Oudenaarde moet Rudi verscheiden zijn.
Tussen Sufjan Stevens, de verkeersinformatie en the Doors is het niet doorgekomen.
Hoewel?
Terug naar het eerste plaatje, of beter, 'n ander maar van hetzelfde.
Waarom moest Fabio hier 'n op z'n minst een substantieel deel van de afgelopen weken aan denken?
Waarom voelde hij zich bijna net zo ruig als Rudi Altig?
Het hoedje als signaal van boven.
En niet een bolhoed als van Fedor, ook dood.
Maar destijds was er geen sprake van vakantie en wel sprake van snel geïnformeerd.
De gleuf, die doet 't hem.
Brengt de informatie van boven dichter bij de verwerkende grijze massa onder de pet, excuus hoed.
Vangt wel meer wind.
Maar daar hebben we als wielerliefhebbers dan weer het petje voor.
Wel de klep omhoog, je bent professional of niet.
Welgeteld één foto trof Fabio aan waarbij Rudi de klep omlaag had, óók ín koers.
Rudi, petje af!
Mag ik dat zeggen?
Ja, dat mag ik zeggen.
18 maart 1937 - 11 juni 2016
