Clyde Sefton, Hennie Kuiper en Jaime Huélamo met de handjes in de lucht en 'n vette medaille om de nek. Het podium na de wegrit over 182,4 kilometer op de dramatisch verlopen Olympische Spelen van München, 7 september 1972.
Dramatisch,
een gijzelingsactie van de Palestijnse Zwarte September in de nacht van 4 op 5 september leidt uiteindelijk tot de dood van elf Israëlische sporters en officials, één Duitse politieman en vijf van de acht gijzelnemers.
Het Olympisch programma wordt tijdelijk stilgelegd.
Op 6 september is er een herdenkingsdienst waarna, in de woorden van IOC-voorzitter Avery Brundage: 'The Games must go on!'
En dat deden ze,
de individuele wegrace was dus op de eerste Olympische sportdag na het Drama van München.
Voor Hennie Kuiper speelde er nog 'n, weliswaar in impact onvergelijkbaar, drama mee.
De tijdritploeg waarmee hij een dikke week eerder derde werd was gediskwalificeerd.
Fedor den Hertog, Cees Priem, Aad van den Hoek en Hennie zelf dus.
Ze hadden de sterren van de hemel gereden, bij de eerste tijdswaarneming de beste tijd. Maar toen knapte er een spaak bij Aad, net voor de tweede meting op de helft van het parcours. Er wordt besloten de verdere vijftig kilometer met z'n drieën te doen. Toch eindigen ze nog als derde, brons dus. Hulde!
Na enkele dagen komt het dopingspookje op bezoek. Aad blijkt Coramine in z'n urine te hebben.
De bondsdokter heeft de druppeltjes in de bidon gedaan, Coramine staat niet op de lijst met verboden middelen van de UCI.
Maar wél op die van het IOC, en daar hadden de heren mee van doen.
Reeds in 1942 was redelijk duidelijk wat de mogelijkheden, de invloed op 'praestaties' van het spul waren. Ook leerzaam voor de liefhebbers van perf en coffeïne die link.
Nou schijnen die bronzen medailles nooit ingeleverd te zijn, de omstandigheden rond deze Spelen zullen daar wel debet aan zijn. Maar Fedor, Cees, Aad en Hennie zijn niet opgenomen in de uitslag. En de nummers vier, het Belgisch viertal zijn niet als derde vernoemd.
Als alle goeie dingen in drieën komen zal dat ook wel voor de mindere dingen gelden.
Daarom efkes terug naar de allereerste situatie, blije Hennie met z'n dito kompanen.
Nummertje drie, de Spanjaard Jaime Huélamo, bleek net als Aad ook fout in het potje gepiest te hebben.
Hetzelfde goedje, vergelijkbaar verhaal, foutje van de verzorger,
dezelfde gevolgen. Het is onduidelijk of deze medaille geretourneerd is naar Lausanne maar Fabio sluit niet uit dat zulks niet het geval is.
Huélamo was van 1973 tot 1976 prof bij KAS.
Hij won 'n etappe in de Ruta del Sol, de Ronde van Catalonië en werd in '75 derde in het Spaans kampioenschap op de weg.
Na z'n afscheid was Jaime tot pensioengerechtigde leeftijd in z'n geboortestreek actief met diverse projecten waaronder een fietsenwinkel en 'n jeugdopleiding.
Veertien dagen voor zijn overlijden aan kanker werd werd hij geëerd met in z'n geboorteplaats een naar hem genoemd plein.
Jaime Huélamo:
17 november 1948 - 31 januari 2014
Jaime schreef een boek over zijn medaille, z'n gedoemde medaille.
In nep-vetleer gebonden zo te zien.
