Jubileum-truike van Alan

Een Alan-truike gkregen.

Nog vrij nieuw. dat ziet U d'r wel vanaf.

Op de linkerborst onder Spiuk staat '25 world championships'.

Bij Fabio's weten was Mathieu van der Poel de 25e wereldkampioen op 'n Alan, 

in 2012 bij de junioren veldrijden. Tweede was trouwens Wout van Aert, maar dat is een terzijde.

foto: photo news

De eerste wereldkampioen op Alan was in 1974.

Dat moet wel Janusz Kowalski zijn geweest, in Montreal op de weg bij de amateurs.

Écht goed is 't niet te zien, de Pool wordt wel groter van uitzoomen maar z'n fiets onduidelijker.

Maar op deze foto van 1974 is rechts Kowalski te zien op 'n Waja Alan.

foto: jan roszmarynowski

En hieronder met de regenboogtrui in de Milk Race een klein jaar later ook.

Dat jaar 1975 won bij de amateurs een Nederlander op 'n Alan, André Gevers.

Maar goed, terug naar 't truike.

Riny Pleij, de eigenaar van Bike Tuning Wierden en importeur van Alan in Nederland,

vroeger 'n goeie amateur-veldrijder en in latere jaren ook nog actief in 't veld,

heeft de zege van Mathieu waarschijnlijk aangegrepen om 'n zilveren Alan-truike te laten maken.

En nou is dat zomaar in Deurne beland.

Bike Tuning ...

da's wel heel modern trouwens.

Doar deejen ze vroeger nie aan, ook nie in Wierden, zie onderstaande foto.

Maar ja, toen had Pleij z'n winkel daar ook nog niet.

Hier links ja, maar dat ziet er nou héél anders uit.

Sevrier Chemin du Crêt Saint Marin

 

Bidonneke

 

Threesome

Een typisch Engels heerschap met drie driewielers.

Driewieler is een oneerbiedige benaming voor zulks een schoonheden.

Tricycle. En, oh dear, ook nog een voor twee, 'n tandem-tricycle.

Een dubbele tripel, dat bestaat niet,

en D'n Klassieke Engelman drinkt lager of stout.

Bloody oplettende lezer: 'Mag ik U erop wijzen dat U weer eens behoorlijk afdwaald?'

En 'n threesome, da's weer heel iets anders.

Dat geeft geen pas, dat doet men niet,

daar maakt men 'n film over,

of 'n liedje. 

Maar die meneer hierboven,

da's Dave Pitt, meervoudig recordhouder in Engeland op zo'n fiets.

Tijdrijden,

dat is de man z'n specialiteit.

Bloody bijdehande lezer: 'Is ie jarig of zo?'

Geen idee, DeWielersite weet 't ook niet.

Maar deze foto kwam vandaag voorbij, met Pitt voor de streep.

Prachtige prent uit 1976.

Jaloerse blikken naar Pitt z'n fietske, 'n Alan, 

extremely rare in Albion those days.

En wat voor een stickers, excuse me Sir, decals, zitten d'r toch op?

Leggero Alan, never seen before ..,

't lettertype lijkt wel te kloppen met latere jaren.

Zo'n Engelsman toch.

Niet zomaar een vrijdagavond in Valkenburg (zuur gezeur 2.0)

 

De TI Raleigh Reunie Rit passeert de terrassen aan de voet van de Cauberg.

Moet vast een leuk ritje zijn geweest in aanwezigheid van zoveel toppers. 

Zoetemelk, Janssen en Hinault erbij, zoiets maak je niet vaak mee.

Hoewel Hinault aardig detoneerde met zijn, overigens prachtige, moderne fiets.

Dat had anders gekund. 

In de Tour de Rance, 

'n initiatief van onder andere de zoon van Bernard verscheen De Das wél in stijl.

Dit had de organisatie van Eroica zo nooit mogen toestaan,

de trekpleister waar ze zo trots op waren lapt de regels aan zijn laars.

Wel weer typisch Hinault, dat wel.

Gelukkig hadden al die andere voormalige corifeeën meer respect voor de deelnemers en toeschouwers.

Het enthousiasme van de toeschouwers tijdens de passage was duidelijk, en terecht.

Maar hoe mooi is het om niet lang hierna twee oudere renners in tegengestelde richting de draai de Cauberg op te zien maken, de een in 'n Gitane-truike gehesen, de ander in 'n geel Renault-truike.

Niemand die het zag behalve 'n oplettende toeschouwer op 't terras.

Ceulen en Hinault zaten in 1975 samen bij Gitane-Campagnolo.

En Bennie doet al jaren z'n stinkende best om Hinault naar Limburg te halen.

Nou weet Fabio toevallig dat Ceulen op 'n gooi van Valkenburg woont.

Wel 'n gooi over de Cauberg heen,

dus wie reden daar in alle anonimiteit naar een goedkoop logeeradresje voor Bernard?

Prachtig toch, 

wedden dat Bennie met een goed glas z'n privé-collectie heeft laten zien?

Het is 'm gegund.

U vraagt zich wellicht af,

vanwaar die obsevaties vanaf 'n terras in plaats van gewoon meedoen met al die voormalige iconen?

Allereerst natuurlijk omdat er ook gegeten moet worden,

traditioneel inmiddels bij Montagna del Mondo,

het strooien hoedje achter Piet en Sjaak en tussen de Gevulde Heren zit op Fabio's krullenbol,

opdat U weet dat hij er écht bij was,

maar vooral ook omdat €25 bovenop de €85 inschrijfgeld echt te gortig werd bevonden.

Het knaagt wel enigzins maar als ie betaald had en die Raleigh-rit had gereden,

dan had ie Ceulen en Hinault niet anoniem de Cauberg op zien draaien.

Jean Paul Belmondo

 

"Regarde maman, pas des mains"

Allé,

in z'n vrije tijd zat de Belmondo ook wel eens op de fiets.

Jean Paul Belmondo:

9 april 1933 - 6 september 2021

Eroica Limburg (zuur gezeur van een ouwe man)

Of is het Valkenburg?

Gisteren heeft Fabio heerlijk gefietst in 't Limburgse land.

Het plan was om de route van 60 kilometers te doen.

De voorzienigheid greep echter in en deed Tom Tom Farelli en kompaan de eerste de beste afslag naar de 125 kilometers nemen. Hij heeft zich nooit gerealiseerd dat Emile's Belgisch Rijwielhuis zover van Valkenburg lag .... de eerste stempelpost kwam maar niet in beeld. 

Er begon wat te knagen, hoe kon dat nou? 

Voor de bejaarde wielertoerist die dit driftig op z'n Remington zit te tikken is Limburg altijd al 'n ondoorgrondelijke lappendeken geweest. Als daar dan flink wat slingerende boerenpaden aan worden toegevoegd, nou dan weet je 't wel.

Bij Banholt is wat te doen, we mogen een aangekleed terrein op. Modieuze gravelrijders koen ons tegemoet, toch zitten we goed. Althans, het is ook een Eroica verzorgingspost, water, sportdrank en, lekker, koffie met vlaai. En 'n  zingende jongeman met gitaar. Verkeerd rijden is niet altijd fout.

We weten nu ook zeker welke route we rijden.

Forse afdalingen met los gesteente en modderpoelen en kuitenbijtende beklimminkjes brengen ons uiteindelijk bij de volgende verzorgingspost. De bus van Sauna Diana staat pront te pronken maar de bananen zijn op. Gelukkig is er nog wel water en sportdrank te drinken over. 

Een ietwat hongerig gevoel wordt ons deel. Fabio deelt dus zijn reep met Kompaan Tinus. 

De vorige keer in 'n vergelijkbare situatie, Monte Sante Marie in 2015, was er geen reep te delen. Niet klagen maar dragen.

In de rij voor 't pontje over de Maas, via de Enci en de St.Pietersberg door Maastricht om bij Patisserie Peter Lemmens in Maastricht koffie met kersenvlaai de trek  te stillen.  

Er waren meer lotgenoten zoals U ziet.

Over de Maastrichtse Strade Bianche, de voormalige snelweg, wordt de meest Franse stand van Nederland verlaten richting onze eerste echte stempel- en verzorgingspost, het BRH. Ontzettend lekkere broodjes hadden ze daar en dat werd ook tijd. Een mens leeft immers niet alleen op vlaai en koffie. 

Al rap daarna draaien de beide helden van dit verhaal het terrein van Par'Cours op. De lieftallige dame op de stempelpost heeft te doen met de doorgestane belevenissen en ramt pontificaal drie stempels op de kaart. Het bierglas van de sponsor is verantwoord.

foto: tinus van der plas

Peter Winnen

Voor de meeste Nederlanders was Peter Winnen een grote onbekende toen hij veertig jaar geleden een Touretappe won op Alpe d'Huez. Hier wint ie vier jaar eerder, 11 april 1977, de Ronde van Stein, Jo Maas werd tweede.

Peter is vandaag 64 jaar geworden.

Met dank aan Willem Duckers voor de foto.

 

In de buurt van Margraten

 

Capri Sonne-Koga Miyata

 Voor morgen in de tas.

Ook zwart-wit

 

Zwart Wit Kleurentelevisie Truike

Toch wel apart.

'n zwart-wit truike met reclame voor 'n merk kleurentelevisie.

G.B.C.

Gian Bruto Castelfranchi.

Die zwartwitte hierboven is van 1976.

Terwijl ze in 1975 al kleur hadden, zeg maar rustig,

d'r gekleurd níet opstonden.

In 1975 was GBC 'n jaartje co-sponsor bij Frisol.

Ze stonden niet op de truikes.

Misschien vonden ze dat niet nodig, ze sponsorden immers al wat jaren in Italië.

Hoewel dat in 1975 'n ploegje van vier was ..

Toch zijn het niet de minsten die voor GBC hebben gereeje,

Italo Guerciotti, Sigi Renz, Fritz en Louis Pfenninger, Rudi Altig, Wilfried Peffgen, Aldo en Diego Moser, Dino Zandegu (later, ook in '76, ploegleider bij GBC), Pierfranco Vianelli, Vladimiro Panizza, maar kort maar toch, Michele Dancelli en Pietro en Vittorio Algieri. Niet de minsten. 

En dan hebben we 't nog niet over de Belgische tak gehad.

Inderdaad, de Keizer van Herentals reed ook voor GBC.

Sterker nog, hij zorgde er, door een conflict met Flandria, voor dat GBC in België ging sponsoren.

De sponsor-relatie was geen succes, het duurde maar twee jaar. 

Behalve Rik van Looy reden ook Henk Nijdam, Huib Zilverberg, Fons de Bal, Ward Sels, Pietje Damen, , Dick Groenweg, Jaap Kersten en nog veel anderen met GBC op de trui. In 1963 was het een kleine ploeg maar in 1964 stonden er in totaal zestig minstens voor even op de loonlijst.

Terug naar 1976.

Ze staan er hierboven én hieronder niet op maar er reden in deze ploeg ook twee Nederlanders.

Jan Brinkman 

jan brinkman

en Bas Hordijk waren, net als Gianni Motta,

ingehuurd voor de Giro.

GBC-TV Color behaalde dat jaar 1976 geen noemenswaardige successen.

Foutje.

Als merknaam bestaat GBC inmiddels niet meer.

Mikis Theodorakis

Mikis Theodorakis:

29 juli 1925 - 2 september 2021