Apo Lazaridès

16 oktober 1925 - 30 oktober 1998

foto: getty images

Zoon van geëmigreerde Grieken.
Broer van Lucien.
Vroege leerling, werknemer en trainingsmaat van René Vietto.
Klimmer.
Én een van de favorieten van Pablo Picasso.

Meterik Americaanseweg

Badge

Kapsalon, kip ik heb je

foto: steve schapiro

James Baldwin: 'Witte gullie of dè ze hier ok 'n kapsalon hebbe?
Boy: 'Tuurlik, de vollegende deur.'
JB: 'Dè bedoel ik nie.'
B: 'Hoe moet 'k dè nou wete?'
JB: 'Ik heb allenig verstand van schreeve ...., zegde gij 's wa.'
Girl: 'Ikke nie, ik ben nie gek, ik heb gin verstand van fietse.'


James Baldwin, schrijver en gelijke rechten-activist in New Orleans, 1963

Leve de man die de fatbike uitvond!

domino fatbike

Een fatbike is ideaal voor het rijden op zand, modder, sneeuw of elk ander zacht, los onstabiel terrein. Dat is wat ze zeggen, de verkopers.

'Dè moete we toch nog mèr 's zien ...'
Oké beste lezer, U heeft gelijk. Maar hoe laat Fabio U anders zo snel mogelijk zien dattie 't over Louisiana wil hebben?
'Wa daachte van Njoew Orliens?'
Briljant waarde criticus, dat was de beoogde volgende stap!

In de straten waar dag en nacht vervagen, waar alcohol en muziek de weg wijzen, waar one step forward, two steps back en de dance macabre gezamenlijk richting begraafplaats trekken,
ook daar vindt de fatbike zijn weg.
Een kruispunt van culturen, de cowboy en de indiaan, de blanke en de zwarte, de creool en de mesties, alle kanten kan het op, de fatbike vindt zijn weg.
Easy, steady rollin', van begin tot eind.

De over het algemeen op het terrein van fietshistorie en ouwe popcultuur onderlegde en tevens met actuele kennis behepte frequenteur van dit periodique brandt al enige seconden 'n lichtje.
Shines a little light ...
Inderdaad, Katrina & the Waves kregen 'm niet klein maar nu is hij dan toch uitgerold,
the fat man is niet meer,
ain't that a shame?

fats domino, 26 februari 1928 - 25 oktober 2017

Over enkele dagen klinkt St. James Infirmary door de straten van New Orleans.
easy, steady rollin' trekt de begrafenisstoet richting de kerk.

Een licht getinte jongeman op 'n fatbike kan net op tijd stoppen,
a saint is marchin' in.



The show must go on.

Patrice Thévenard

63 jaar

плакат

Levi Leipheimer

foto: anp

Levi Leipheimer wordt vandaag 44 jaar.

Veertien dagen geleden stond hij zo voor de resten van zijn huis.

De bosbranden in Sonoma County, California.

Een verjaardag om nooit te vergeten.

Hoewel, het stond te koop en de meeste van zijn persoonlijke bezittingen waren niet daar.

Maar toch, 

naar.

Brood, spelen en de Vuelta

Spanje stond op z'n kop in 1935.
De Catalaanse president Lluis Companys had de onafhankelijkheid uitgeroepen en was in het gevang gegooid.
In Asturië waren de mijnwerkers een serieuze revolutie begonnen.
De Spaanse regering had de staat van beleg afgekondigd.

Een mooi moment om een grote wielerronde te starten.
Wel een beetje om de grootste brandhaard heen fietsen maar verder leidt zoiets goed af.
Geef het volk brood en spelen, soms vooral spelen.

In veertien etappes moesten er 3425 kilometers worden overbrugd.
En de finish was drie dagen voor de start van de Giro.
Het zal U duidelijk wezen dat dit consequenties had voor het deelnemersveld.
Dat laatste vooral, die start van de Giro, in veertien dagen over beroerde wegen bijna 3500 kilometers afleggen was toen niks bijzonders. Voor wielrenners dan.

Toch stonden er naar tweeëndertig Spanjolen maar liefst achttien buitenlanders aan de start.
Maar liefst zes Belgen, vier Italianen en uit Frankrijk, Nederland, Oostenrijk en Zwitserland ieder twee. Die twee Nederlanders waren Gerrit van de Ruit en Marinus Valentijn. De belangrijkste Belgen waren Gustaaf Deloor, Antoon Dignef en Francois Adam.

Er werd door de organisatie besloten om van dit geheel van los zand twee ploegen te maken.
De ene werd gesponsord door BH en de ander door Orbea.
De grootste fietsfabrikanten van Spanje, allebei uit Spaans Baskenland.
De Belgen en de beide Nederlanders kwamen bij BH wat dit in de breedte in één klap de sterkste ploeg maakte.

Dignef en Adam wonnen allebei twee etappes, Deloor drie. Marinus Valentijn werd derde in de eerste etappe. Van Madrid naar Vallodolid, 185 kilometer om er 'n beetje in te komen.

Dignet na de winst in Vallodolid. In het midden, in het Orbea-truike, Mariano Cañardo, numero twee.
Helaas was Marinus Valentijn op het moment van de foto net efkes ergens anders.

Cañardo was de hoop van Spanje. Hij had al vier keer de tot dan langste Spaanse etappekoers gewonnen, de Volta Ciclista a Catalunya.

Maar de goede man kreeg toch een lading tegenslag die eerste Vuelta, als het al niet zo goed als burgeroorlog was zou je er een om beginnen.
Die etappe van hierboven bijvoorbeeld, hij was met Dignef weg maar bleef in de sprint in de tramrails steken. Hierdoor kon Dignef hem nog passeren.

De derde etappe naar Bilbao was de koninginnerit en werd gewonnen door Deloor. Hieronder.

Cañardo spurte bij de aankomst als eerste over de streep en toen bleek dat hij vergeten was dat er nog een plaatselijke ronde achteraan kwam.
Intussen had hij anderhalve minuut achterstand op Deloor.
En dat kwam niet meer goed.
Hij stond er behoorlijk alleen voor omdat zijn drie belangrijkste Spaanse medestanders al snel moesten opgeven. Steenpuist, rug- en maagklachten deden hen én hem de nek om.

De dag erop regende het en was het steenkoud. Cañardo kwam als eerste over de streep in Zaragoza. Onderweg was menig renner van de fiets gemoeten voor wat hete koffie of een juten zak om zich nog enigszins te beschermen tegen het gure weer. Aldus El Mundo Deportivo.
De volgende etappe ging richting de zon, Barcelona. De Spanjaarden hoopten dat de daar volop schijnende zon en bijbehorende warmte de Belgen zou slopen.
Net voor de streep in Barcelona reed Cañardo op 't eind van 310 kilometer nog maar eens lek en verloor weer wat seconden op Deloor.

De dag erop scheen de zon inderdaad volop.
Cañardo en z'n Italiaanse helper Paolo Bianchi ontsnapten maar werden teruggehaald door de BH-ploeg. Misschien hielp de winst van ploegmaat Antonio Montes Garcia de pijn verzachten.
Een dag later was het weer op z'n Vlaams, donkere wolken en de regen viel met bakken uit de Spaanse hemel op weg naar Valencia. De Oostenrijker Max Bulla won, Gerrit van de Ruit werd tweede, zwaar gehinderd door het publiek.

De etappes naar Murcia, Granada en Sevilla blijft het regenen. Op de rustdag in Sevilla eet Canardo teveel fruit met voorstelbaar gevolg. De volgende dag, naar Cáceres is Antonio ernstig verzwakt, er moet hard worden gewerkt door zijn ploeggenoten. De rit naar Zamora zit hij in de kopgroep als bij de nadering van de stad zijn ketting breekt. Met een van een toeschouwer geleende fiets bereikt hij de finish. In 6 kilometer verloor hij maar liefst 5 minuten en zakt naar de vierde plaats in de rangschikking.
De laatste etappe, 250 kilometer naar Madrid, in ijzige kou en continue motregen, wordt door Gustaaf Deloor gewonnen met Cañardo en Bulla in zijn wiel. De rest volgt op 10 minuut 13. Waarmee Gustaaf Deloor de allereerste Vuelta wint en Antonio Cañardo de beste Spanjaard op de tweede plek.

Derde werd Antoon Dignef.
Marinus Valentijn werd tiende en Gerrit van de Ruit veertiende.
Negentwintig van de vijftig renners hadden de eerste Vuelta uitgereden.
En BH (de Belgen dus) won het ploegenklassement.

De renners hadden hun zwaar verdiend brood en het volk had zijn spelen.
De Vuelta was geboren.

Lluis Companys, de president van Catalonië, kreeg een dag later van Antonio Cañardo in 't gevang z'n trofee geschonken. De Spaanse Burgeroorlog werd echter niet voorkomen.
Vijf jaar later wordt de in ballingschap in Parijs verblijvende Catalaanse president door de Gestapo gearresteerd. Generalissimo Franco mag 'm hebben. Niet lang daarna wordt hij gefusilleerd.

Het volk, geef ze brood en spelen.
Gelukkig hebben we de Vuelta nog.

Venray Deurneseweg/Lemmenweg

Antonio Bevilacqua

22 oktober 1918 - 29 maart 1972

Fartelli Speaks

Het échte ongewassen truike van Tom Simpson ligt onder het bed van Barry Hoban en z'n Helen.

Het truike wat Tom droeg toen ie kassiewijle ging.

Helen is de weduwe van Tom.

Barry was een vriend van Tom.

Mag Fabio dat een vreemd idee vinden?

Dat truike al die jaren onder die echtelijke sponde?

Postbodes, porno-acteurs en salami

foto: bill woodul

In afwachting van de start,
Peter Post heeft zonet 'n sigaret opgestoken.
Een professionele glimlach is de fotograaf gegund.
Aad van den Hoek is guller met zijn lach.
Piet van Katwijk beziet 't allemaal maar eens vanonder de klep van z'n pet.
Op z'n minst met wat reserve.
Hennie Kuiper, in de regenboogtrui gestrekt op de motorkap, is met andere zaken bezig.
Milaan-San Remo?
Dat zou niet zo gek zijn, daarop wachten ze immers.
Maar wat doet die porno-acteur nou op die foto?
Behalve koffie drinken dan?

Wat uurtjes later heeft Eddy Merckx z'n zevende en laatste Primavera gewonnen.
Zijn sponsor, en niet die van de salami, deelt in de vreugde.
Mooi, het zou ook Eddy's laatste grote overwinning zijn.

Kuipertje werd 67e, Piet 21e.
Aad komt niet voor in de uitslag.
Net zo min als Jean-Luc Vandenbroucke, 20 jaar jong,

in het spoor van Merckx als tweede over de streep.

Jean-Luc plaste een fout plasje, de facto stimulantia.
Exit Vandenbroucke.
En die porno-acteur?
Toentertijd waren het niet alleen porno-acteurs die er zo bij liepen.

foto: bill woodul

Jan Legrand had ook 'n lichtbruin leren jasje aan.
Wat zegt U?
Het gaat niet om het jasje maar om de snor?
Weet U dat wel zeker?

foto: bill woodul

Francesco Moser, 9e aan de finish, poseert hier met een snorremans zónder zo'n jasje.
Géén porno-acteur, wel Jim O.
Ochowicz, oprichter van 7 Eleven, de Peter Post van Motorola, al wat jaren de baas bij BMC.
Volkomen onverdacht op het gebied van ranzige films.
En dat buikje dan?
Wie is Fabio om dáár wat van te zeggen?


Klik hier voor meer prachtige plaatjes van die 19e maart in 1976.