Consequent de titel van dit stukske volgend hoort de eerste zin de volgende te zijn,
work in progress.
Traag maar inmiddels gestaag.
Gelukkig maar,
fietskes, frames, wielen en wat dies meer zij,
opgeslagen in verre en wat minder verre schuren,
worden node gemist.
Om mee te fietsen, zeker,
maar ook om te zien, te bekijken, te onderzoeken,
met lichte vingers de bovenbuis te beroeren,
zulks een groot genot.
Al een vol jaar geleden is de vorige schuur ontmanteld, gesloopd.
Ze lag al langer op apegapen, eigenlijk kon er niets meer in.
Laat staan dat je iets eruit kreeg.
Niet dat het zó errug was, Fabio heeft geen tijdritfiets en, met dank aan de Mrs, geen tandem.
Ook geen fixie en wat andere trendy exoten. Om het maar eens klaar en duidelijk neer te zetten.
Kortom, de fietskes vielen niet om.
Alleen was er nog een kamertje boven, zeg maar een toefje er bovenop.
Slechts enkele frames, wielen en dozen maar ook wat vol gerakend.
De onwelwillende bezoeker zou zomaar 'hoarding' kunnen roepen.
Een psychiatrisch- dan wel psychologisch geschoolde rept mogelijk van de DSM-5, obsessief-compulsieve en verwante stoornissen.
Onzin natuurlijk, en, wie komt er nou boven?
Ondanks dit gegeven,
het toefje is altijd 't eerste wat sneuvelt.
Daarbij één en één is twee, het oude schuurtje bleek overduidelijk te klein. Wegdoen is immers geen optie.
Zodoende.
Nou is Fabio sedert zijn jonge jaren jaren geboren met twee linkerhanden.
Eigenlijk vooral door z'n iets jongere broertje, Handige Harrie.
Die kon en kan alles met z'n handen, waarom zou je dan nog moeite doen? Harrie deed het toch altijd beter.
Fabio ontwikkelde zich daarom naar 'weet veel, kan niks'.
Het bouwen van de schuur aldus uitbesteed, het meewerken bestaat uit aangeven en vasthouden. En afwachten wanneer de vakman kan.
Want het moet goedkoop, daar zij we Nederlander voor.
Maar ben nou eerlijk, het begint ergens op te lijken, niet?
Als het maar ruim genoeg is ..
En blijft.
Die rechter linkerhand mag ook wel eens aan de bak.
