Snoerts en Leegveld

foto: patrick deijkers

Deze ochtend, maandagochtend.
Fabio wordt gewekt door het geluid van een passerende ambulance.
De blik op de klok leert 'tegen zessen'.
Te vroeg om het bed te verlaten,
hij draait zich liever nog eens om.

Tegen zessen,
ideaal tijdstip voor een hartinfarct.
Bloedplaatjes kruipen nog eens lekker tegen mekaar aan,
standje 44, knock knock, who's there?
En dat heeft helemaal niks van doen met EPO.

De sirene trekt weg in de richting van de Zeilberg,
nog efkes slapen, gisteren was 't een lange dag.
Zo vol was het Leegveld was nog nooit,
en dat allemaal voor wat fietskes en onderdelen op een hoop.
Mooi dat de meesten geen weet hebben van de vuilstort die 't vroeger was.

foto: tij kools

Royaal 'n uurtje later bleek het geen hartaanval,
sterker nog, de ambulance kon onverrichter zake weer retour.
De op de spoorwegovergang gestrande graafmachine was tijdig verlaten door de bestuurder.
Gelukkig bleven de wagons met chemicaliën heel,
hoefde 't niet in de grond op zoek naar de vroeger richting het Leegveld gemorste cyaankali.

foto: hein van bakel, weekblad voor deurne

Ook na 'n fijn dagje met ouwe fietskes, bijbehorende franje en leuk volk,
gaat het leven weer gewoon door.
Life goes on, menige schuur weer wat voller,
menige portemonnee wat leger.
Gelukkig geen gewonden, niemand dood.

foto: weekblad voor deurne, hein van bakel

Een ochtend eerder en de Fabio's routebeschrijving was achterhaald geweest.
Leg een Amsterdammer maar eens uit hoe van de Zeilberg naar 't Leegveld te komen,
en dat zónder over deze spoorwegovergang te gaan.
De Snoerts, het Leegveld, het einde van de wereld.
Voorlopig efkes voor de treinreiziger richting Venlo.
Net als vruuger de Peel dat was.