Zwart Wit Kleurentelevisie Truike

Toch wel apart.

'n zwart-wit truike met reclame voor 'n merk kleurentelevisie.

G.B.C.

Gian Bruto Castelfranchi.

Die zwartwitte hierboven is van 1976.

Terwijl ze in 1975 al kleur hadden, zeg maar rustig,

d'r gekleurd níet opstonden.

In 1975 was GBC 'n jaartje co-sponsor bij Frisol.

Ze stonden niet op de truikes.

Misschien vonden ze dat niet nodig, ze sponsorden immers al wat jaren in Italië.

Hoewel dat in 1975 'n ploegje van vier was ..

Toch zijn het niet de minsten die voor GBC hebben gereeje,

Italo Guerciotti, Sigi Renz, Fritz en Louis Pfenninger, Rudi Altig, Wilfried Peffgen, Aldo en Diego Moser, Dino Zandegu (later, ook in '76, ploegleider bij GBC), Pierfranco Vianelli, Vladimiro Panizza, maar kort maar toch, Michele Dancelli en Pietro en Vittorio Algieri. Niet de minsten. 

En dan hebben we 't nog niet over de Belgische tak gehad.

Inderdaad, de Keizer van Herentals reed ook voor GBC.

Sterker nog, hij zorgde er, door een conflict met Flandria, voor dat GBC in België ging sponsoren.

De sponsor-relatie was geen succes, het duurde maar twee jaar. 

Behalve Rik van Looy reden ook Henk Nijdam, Huib Zilverberg, Fons de Bal, Ward Sels, Pietje Damen, , Dick Groenweg, Jaap Kersten en nog veel anderen met GBC op de trui. In 1963 was het een kleine ploeg maar in 1964 stonden er in totaal zestig minstens voor even op de loonlijst.

Terug naar 1976.

Ze staan er hierboven én hieronder niet op maar er reden in deze ploeg ook twee Nederlanders.

Jan Brinkman 

jan brinkman

en Bas Hordijk waren, net als Gianni Motta,

ingehuurd voor de Giro.

GBC-TV Color behaalde dat jaar 1976 geen noemenswaardige successen.

Foutje.

Als merknaam bestaat GBC inmiddels niet meer.

Franco Calvi en de Zwarte Trui

Vandaag wordt Franco Calvi 70 jaar. 

Anderhalf jaar profwielrenner en achtendertig jaar slager.

Geen noemenswaardige uitslagen op ééntje na.

De vijftiende plek in de Copa Sabatini is mooi maar die bedoelt Fabio niet.

Franco beëindigde in datzelfde jaar 1975 de Giro d'Italia in de maglia negra, de zwarte trui.

Zeventigste en laatste in de rangschikking op 3 uur, 52 minuten en 5 seconden.

Niet in de kleuren van GBC, hij reed in 1975 voor Zonca.

Een echte zwarte trui heeft ie niet gekregen, wel 'n enveloppe met vijfhonderduizend lire waarmee dat ie zeer verguld was. Calvi had z'n best gedaan, steeds de ploegmaats geholpen en ook anderen als dat zo uitkwam. als het dan op was liet ie zich afzekken en hoopte op tijd binnente komen. Dit lukte dus.

Dé man van de zwarte trui is natuurlijk Luigi Malabrocca, winnaar in '46 en '47. Hij was de eerste die officieel in een echte zwarte trui de Giro uitreed. Een goeie tweede qua  bekendheid is Giovanni Pinarello. De grondlegger van het bekende racefietsenmerk heeft de eer van de laatste echte zwarte trui in 1951. 

giovanni pinarello in de zwarte trui, giro 1951

Weliswaar won Lucillo Lievore een echte zwarte trui in de gouden Giro van 1967 maar dat beschouwen we als een retro-incident. De competitie hiervoor werd ook pas twee dagen voor het einde bekend gemaakt wat het tot geen serieuze competitie bestempeld.

Wist U dat de zwarte trui vernoemd is naar een voetballer? Weliswaar een voetballer in de Giro maar toch ... Vroeger, eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, was een voetballer op de fiets iemand met lange sokken. Veelal ook met de knieën naar buiten op groot verzet malend.  Zo een dus.

Sterker nog, dit is 'm. Giuseppe Ticozzelli, voetballer, verdediger, tussen 1914 en 1931. Hij speelde eenmaal in het Italiaans nationaal team. En Ticozzelli hield van wielrennen. Zoveel dat ie meedeed met de Giro, die van 1926. Als onafhankelijke moest hij voor zijn eigen natje en droogje zorgen. Dit betekende dat Tico (zo werd ie genoemd) op zeker moment een uur voor z'n achtervolgers reed maar voor de lunch moest stoppen en in een restaurant ging eten. Daarna was het zaak weer in het peloton te komen. Op zo'n fiets dus ..., niet dat dit Tico is maar het voorbeeld is duidelijk.

tour de france, 1922

In de vierde etappe werd Tico aangereden door een motorfiets en moest stoppen. Maar hij was opgevallen. En hij fietste in zijn toenmalig voetbaltruike, van Casale.

casale

Een zwarte trui.

En zo is het gekomen. 

Maar goed, Franco Calvi is vandaag dus 70 jaar geworden.

Geen noemenswaardige uitslagen ...

Hordijk, Brinkman, Santisteban Lapeire, géén Broodje Aap.

Neem me mee?
Wat? Die aap?
Nee, 'n reistas, très chic.

Het is niet waarschijnlijk dat Bas Hordijk en Jan Brinkman zo'n tas bij hadden toen ze vertrokken naar Italië in mei 1976.
Geronseld door Jan Derksen om de gelederen van GBC-TV Color te versterken.
Oude mannen vooral, nou ja, voor actieve wielrenners dan.
En in de Giro van 1976 was Le Sac Jorgette daar co-sponsor.

Gianni Motta, Giancarlo Polidori, Michele Dancelli,
die laatste hing vóór de Giro z'n fiets al aan de cipressen.
Wat jong bloed kon geen kwaad en dat werd van ver gehaald, Ollanda.

jan brinkman

bas hordijk

De Giro start dat jaar op Sicilië.
Die 21e mei worden de ochtend- én de middagetappe gewonnen door Patrick Sercu.
Hordijk valt in de middagrit en kan linea recta terug naar huis.

Met Juan Manuel Santisteban Lapeire loopt het slechter af.
In de ochtendrit brengt deze ploegmaat Linares González na een lekke band terug naar het peloton, schat een bocht verkeerd is en knalt vol in een stalen vangrail.
Het ziekenhuis wordt niet meer levend gehaald.
Wat een begin van de Giro die dag twee- en veertig jaar geleden.

Jan Brinkman start in de elfde etappe niet meer.
Cees Bal, in dienst van Merckx, is dan nog de enige Nederlander in koers.
Slechts vier ploeggenoten van Hordijk en Brinkman rijden deze Giro uit, ereplaatsen zitten er niet in.
Cees Bal eindigt als 82e op ruim drie uur.

Hierboven rijdt het peloton door Friuli, enkele weken voor de start van Giro getroffen door een forse aardbeving met om en nabij de duizend dodelijke slachtoffers.
De Giro van 1976 loopt bijna op z'n eind.

En de moraal van het verhaal?
De koers gaat door, gaat altijd door.
Juan Manuel Santisteban Lapeire overleed op 21 mei 1976 op de eerste dag van die Giro.
Bas Hordijk viel voor de zoveelste keer in de Ronde van Santpoort, voelt zich niet zo lekker en zakt bij het omkleden ineen, acute hartstilstand, 30 juli 1977. De jury laat bij dit bericht afsprinten, Cees Bal wint.
Jan Brinkman, zoon van Manus, overleed op 1 juli 1999, kanker, ook veuls te jong.
We zijn mooi in de aap gelogeerd met dat wielrennen, het lijkt het echte leven wel.

Rikken

Giancarlo Polidori

73