Eentje veelvuldig vermeld in diverse Top 10's.
Die van de afzichtelijkste, afgrijselijkste, wanstaltigste, onooglijkste, gruwelijkste, meest smakeloze en onesthetische, kortom de lelijkste truikes.
En dat terwijl het nog wel in een fleurige camouflageprint is uitgevoerd.
Horen wij daar Jan Soldaat vanuit een verscholen hoekje roepen dat fleurig en camouflage niet samengaan?
Waarde zandhapper, verplaats U in het wielerpeloton van 1995.
Oké, de truikes van Mapei moesten nog exploderen maar met,
om er maar 'n paar te noemen,
Amore&Vita, Polti, ZG Mobili en Chazal,
was dit een 60-delige kleurendoos in handen van een kleurenblinde ADHD-er zonder Ritalin op epo.
Op zich opvallend, in het grotere geheel wegvallend.
Met de start was het een veelbelovend, in het oog springend gezelschap.
Pascal Richard, de wereldkampioen in hun midden,
diverse ervaren renners als Dominique Arnould, Thierry Bourguignon, Philippe Bouvatier, Pascal Lino, Robert Millar, Ronan Pensec, Jean-Pail van Poppel en Marcel Wüst.
Maar ook een debutant als Frederic Guesdon.
Zo ook Graeme Obree maar dat kon je amper een blauwe maandag noemen.
Op het eerste trainingskamp werd hem door de eerste de beste ploegmaat gevraagd wat hij nou had gebruikt met dat werelduurrecord. Het ontkennende antwoord werd met gehoon weggelachen. Obree keerde per direct terug naar de amateurrangen.
Het liep niet zo best af met onze fleurig gecamoufleerden.
De ploeg viel vooral op door financieel gedonder in de glazen.
Sportief viel vooral Marcel Wüst op met zijn sprint.
En Robert Millar werd Brits kampioen.
Alleen in het truike wat ie op 't eind van de film aantrekt heeft ie nooit meer gekoerst.
Het was z'n laatste koers voor Le Groupement, de stekker werd eruit getrokken, de centen waren op of werden niet meer gegeven. Einde verhaal.
Ook voor Millar, die stopte met wielrennen.
Zo ook van Poppel en Bouvatier met nog wat jongere renners.
Het was een opvallend kort avontuur.
Mooi pet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten