D'r zijn van die plekskes waar Fabio z'n fiets minstens één keer per jaar neer zet.
Móet zetten, gewoon om de vlekken uit het verleden te gedenken.
Gedenken, herdenken,
om maar te hopen dat de bange en boze medemens zich zal bedenken mocht ie nóg eens aan de macht komen.
De Zwarte Plak is zo'n plek.
Jonge mannen, hier toevallig geen vrouwen, vonden de dood in het verzet tegen de Mof, de Duitse bezettingsmacht. Hier werden geallieerde piloten verborgen en richting veilige oorden getransporteerd.
Hier kwamen leden van het verzet bijeen. Om te overleggen, wapens te verstoppen en zelf onder te duiken als 't nodig was. Enkele vermeende collaborateurs werden zelfs geëxecuteerd.
Vermeend, zeker weten was er niet bij en bij de rechtbank hoefden ze niet aan te komen in die tijd.
Jongens waren ze - maar aardige jongens.
 |
| foto: niod, beeldbank wo2 |
Achteraf kunnen we dat zeggen.
Het heeft wel wat gekost.
Doden, Joden, onschuld.
Hoe makkelijk is 't om een zondebok aan de schandpaal te nagelen?
Cor Wals was fout in de oorlog maar Anneke, de weduwe van Jan van Hout, trouwde wel met Cor.
Als U niet begrijpt waar Fabio het nu over heeft klik dan alsnog op de naam Cor Wals hierboven.
Waarmee maar gezegd is, zwart-wit is makkelijk vóór de ellende en makkelijk ná de ellende.
Zwart-wit is trouwens bruin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten