Museumstuk

Allemaal leuk en aardig dat gedoe over Vermeer,

schilderen kon ie, het aanzien zeker waard

maar uiteindelijk is het vooral een goeie marketing hype.

En dan hebben we het natuurlijk over de huidige expositie.

Een grote en toch beperkte hoeveelheid volk loopt achter mekaar langs een kleine dertig vrij kleine schilderijtjes. En blijft een tijd stilstaan, overlegt, hopelijk fluisterend, met de mede-bezoeker, bekijkt het eens van de andere kant en gaat bij voorkeur pontificaal in uw zicht de details van dichterbij bekijken. U kent dat wel.

foto: gordon tiemstra

Daarom is het goed dat er online-musea bestaan,

zoals het World's Smallest Cycling Museum, ook in Amsterdam, niet aan het Museumplein.

Géén entree, geen tijdslots.

Alle tijd om rustig de verzamelde stukken te bekijken.

Geloof het maar, d'n dizze hier heeft dat veel gedaan,

en zal dit doen zolang 't museum open is.

Wel bof dat er af en toe iets uit mag, weg mag.

Het virtuele museum kent dan wel geen grenzen, de stoffelijke basis heeft een klein maatje.

Over naar 1975, Mathieu Dohmen,

de enige van Jan van Erp die door Fabio werd aangetroffen in een tijdrittruike 

Matje,

met z'n eigen petje.

Petje?

Het zijn de kleine dingen die 't doen.

Moet je ze wel zien.