Ben Weaver

Eindelijk, nou ja, eind februari .... weer eens een zonnig dagje en dan zo'n plaatje.

Het zit zo,

medio oktober afgelopen jaar werd Fabio bezocht met 'n zweepslag,

niet door Zorro maar nog geen honderd meter van huis, te voet onderweg naar de winkel.

Dat was van au, ook omdat deelname aan de Turftocht daardoor niet mogelijk was.

Herstel was en is een kwestie van kleine stappen, vooruit en soms, na teveel enthousiasme, ook weer achteruit. 

De jaarlijkse winterblues werd, ondanks dagelijks een half uurtje voor de daglichtlamp, danig gevoed.

Intussen gaat het beter maar een wandeling op de St.Pietersberg deed wat vervelends met de knie aan de geblesseerde kant. Kortom, tobben. En als je dat doet kun je het maar beter goed doen.

Veel, nog meer dan anders, muziek geluisterd, heerlijk.

'Zo zo, en wa hî dè mî dè masjien vanhierboven van doen?'

Da's een van de fietsen van Ben Weaver, singer-songwriter, gitarist, banjospeler, schrijver én fietser.

Die doet wel eens 'n tourtje op de fiets.

Met gitaar en banjo dan, ook vaak voor niks, free concerts zogezegd.

Een fietsende muzikant of een muziekmakende fietser, 

't kan beroerder,

ook met Ben Weaver kwam deze Jan Splinter door de winter.