'Dan bent u mij vijfentwintig gulden schuldig. Vaarwel. Ik wens u beterschap als ge soms ziek mocht worden. En misschien mag ik u dan een andere goede raad geven?'Zo sprak dokter Angelino tegen de vertrekkende patiënt.
Dat mocht.
'Eet nooit zult.'
Die zich daar vervolgens weinig van aantrok.
Enige jaren later overleed hij aan de kwaal waarvoor de dokter in 1e instantie was geraadpleegd.
En zo hoort het.
Wie is er niet groot mee geworden?
In De Peel dan.
De lotgevallen van de plattelandsdokter waarvan iedereen wist dat 't Hendrik Wiegersma was.
Huisarts te Deurne.
Op 'n paard kwam ie De Peel in,
langs 't Kanaal van Deurne, bij de Hoge Brug.
Hoe moest 't anders?
Hij kon d'r toch moeilijk z'n auto aan wagen,
ze hadden 'm als 's eerder uit de sloot moeten trekken.
En dan ging ook nog 't verhaal dattie z'n auto's altijd wit liet spuiten.
Nou, daar merken we hieronder anders verdomd weinig van.
Achter 't stuur zit Hub van Doorne, persoonlijk chauffeur van de Wieger.
Krek, de Eerste Monteur van D'n Daf.
Zover was 't in 1924 nog niet.
Maar de weggetjes langs 't kanaal zijn niet veul beter geworden.
Misschien wel slechter, want de turfaken hoeven niet meer wekelijks richting Weert te worden getrokken.
Er is een klein groepje dat moedig weerstand biedt tegen de carbonisering van de wielrennerij.
En laten die nou prima de weg vinden in diejen natten derrie.
Dat ze daarvoor het advies van d'n dokter moeten negeren zal ze worst wezen.
Balkenbrij, bloedworst, spek en zult, dáár word je groot en sterk van.
En ge weet 't,
vertrouw ze nooit, die Heren Doktoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten