Kunst in Beeld

Bij Fabio's weten maakte hij in 1968 kennis met Piet Mondriaan.
Hij dacht dat 't de Ryam-agenda was, die poogde hem cultureel op een hoger plan te krijgen.

Of misschien was't alleen maar als tegenwicht.
Om ouders of waarschijnlijk nog wel meer, leraren te paaijen.
De hedendaagse popcultuur van toentertijd was immers wel érg nadrukkelijk aanwezig in 't boekske.

Erkende Kunst, met een hoofdletter ja, kon daar prima voor worden ingezet.
Wel modern natuurlijk, anders waren die puberende puistenkoppen weer niet content.
En dan niet Picasso of Karel Appel,
daarvan vonden de ouders en menig leraar dat die niet konden schilderen, dat kon 'n kind.
Het werden dus bomen van Mondriaan.
En, het moet gezegd, die van Ryam pakten het slim aan.
Van een boom waarvan iedereen nog kon zien dat 't 'n boom was ging 't in stapjes naar een volledig abstract schilderij. Of andersom, dat weet Fabio niet zeker meer.

Zoiets als hierboven.
D'n deze hieronder stond d'r niet bij, dat zal wel te hoog gegrepen zijn in de ogen van Ryam.

Járen later heeft Fabio nog 'n eigengebreide trui gehad die er als hierboven uitzag.
Wel met mouwen en 'n achterkant, anders zou 't geen trui zijn hè.
En eigengebreid, nou ja,
doordat ie nog weet wie die voor hem gebreid had weet ie dat 't nog voor Bernard Tapie, Paul Köchli en Bernard Hinault was.

foto philippe bouchon, afp

Want die brachten de Nederlandse kunstenaar met La Vie Claire pas écht in beeld.
Daar kon Pierre Janssen een puntje aan zuigen.

foto: anp

Waarschijnlijk het meest baanbrekende fietstruike ooit.

Het aanzicht van het peloton veranderde.
De kleurtjes én, een van de allereerste synthetische (lees gladde) truikes.
Kijk hierboven maar eens naar Phil, Panasonic had dat toen nog niet.
En hieronder valt Marc Gomez grandioos uit de toon met zijn blue-blanc-rouge.

Een jaartje later, in 1985, neemt Hinault met Look afscheid van de toeclips en verwelkomt Greg Lemond.
Van dat laatste zal ie in 1986 wel weer spijt hebben gehad, het waren barre tijden met Greg en Bernard in die Tour de France.

En in de zomer is het wintervest zelden voorhanden,
de kilte lijkt tegenwoordig nóg niet uit de lucht.

Met Toshiba in 1987 was 't voor Fabio wel over.
Qua truike en baanbrekend dan.
Radar in het rode vlak kon nog net, Toshiba op dezelfde plek kon net niet.
Weer een jaar later werd afscheid genomen van Mondriaan.

Gelukkig hebben we de White Stripes nog.

Waarmee we weer bij de popcultuur zijn beland, oké, twaalf jaar verder en alweer vijftien jaar geleden.
Kunst went.