"Verdorie," zei Tinus, ''ze hebben d'r niks voor gedaan en zie ze zitten".
Twee retrofietsers, moegefietst op zoek naar 'n plekske en 'n biertje.
En 't was vol, overvol.
Goedgekleed, strak in 't (mantel)pak, een dagje uit.
Mensen op ouwe fietskes bekeken, onvoorstelbaar dat die op dat spul nog zo ver komen, een beetje gek moet je wel zijn, kortom, een fantastische dag.
En dan nu 'n hapje en 'n drankje, heerlijk.
Begrijpelijk.
Tinus, zijn kilometers erop zitten in on-Toscaanse omstandigheden, hongerklop gehad en wel 's in betere conditie gefietst.
De Dagjesmens, kilometers in de auto gezeten, honderden meters geslenterd en van alle aangeboden waar gepruufd.
Allebei toe aan 'n stoel, 'n tafel en 'n consumptie.
Volgens Tinus zou diejen dagjesmens eigenlijk ruimte moeten maken voor de moegestreden fietser.
Want daar ging 't toch allemaal om?
Wielrenners in ouwe kleren op ouwe fietskes in een CoppiBartali-decor?
Mis, helemaal mis.
Daar gaat het niet om.
Net als bij de koers, het rondje om de kerk, de zesdaagse, noem maar op,
het gaat niet om de renner.
Het gaat om het publiek en de renner is er om het publiek te trekken en te behagen.
Weinig die dat zo goed begrepen als De Karst.
Hij was 'maar' 'n clown maar wel 'n hele goeie.
Fietsen moet, sensatie moet, anders komt het volk niet.
De grap van L' Eroica is natuurlijk dat het volk dat het volk moet trekken zelf betaalt om dat te mogen doen.
De goodie bag, nu al vooraf, en de aandacht die je krijgt is de beloning.
En het sneukelen, het buurten en het fietsen natuurlijk.
Want leuk blijft het.
Hoewel 'n pilsje soms wel lang op zich laat wachten.
Staand innemen natuurlijk.
De hedendaagse retrorenner als Fat Bottomed Girl.
Niet Freddy?
Met fietsbellen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten