Trainen in de baas z'n tijd,
wie wil dat niet?
Zo wordt postbode een beroep met perspectief.
De postbode in Fabio's geboortedorp werd uit zijn ambt ontzet,
zo heette dat toen nog,
omdat ie de correspondentie van een voormalige geliefde doorsnuffelde.
Hij schond daarmee het briefgeheim, een doodzonde bij Tante Pos.
Dattie d'r ook nog een briefje bijstopte met de oproep bij hem weder te keren mag ronduit niet-snugger genoemd worden.
De fiets heeft ie toen weggezet om wat jaren later in het weekend Maaseik te frequenteren.
Met onderstaand voertuig, in 'n ietwat flitsender kleurke, dan witte 't wel.
Postbodes die wielrenden, of beter nog,
wielrenners die postbode waren,
fietsten vroeger ook door 't dûrp, Deurne intussen.
Toon van de Wetering, hier in de Ronde van Luxemburg.
En Leo Pots, hieronder in 't wiel van Peter Winnen.
Deze heren vervulden hun taak naar behoren, een Opel GT is 't nooit geworden.
Dat hoeft ook niet als wielrennen je hobby is.
Of was de PTT de hobby?
De jongeman hier helemaal boven afgebeeld deed 't allebei voor de kost.
En deels tegelijk.
André Le Dissez wist zich al op jonge leeftijd te verzekeren van een levenslang inkomen door postbode te worden. Zó was dat toen. Mits je de brieven niet inkeek of aanvulde met je eigen zieleroerselen.
André nam in 1957 één jaar verlof zonder wedde. Dit om met de Tour mee te kunnen doen.
Hij eindigde als 34e. In 1959 won hij de rit van Aurillac naar Clermont-Ferrand.
Financieel schijnt Le Dissez het heel goed te hebben gedaan.
Ooit op 'n namiddag bij Brest verdiende hij tienmaal zijn maandloon van Alcyon-Dunlop en driemaal zijn maandloon als postbode van een jaar eerder.
Nie gek.
En lang nie gek diejen Facteur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten